Έπειτα από διαδικτυακή
έρευνα προκύπτει ότι από το 2001, το δολάριο έχει υποστεί χρηματιστηριακή
υποτίμηση της τάξης του 35% - 41% (35% με σημερινές τιμές - 41% στο χαμηλό του
το 2008), χάνοντας περισσότερο από το 1/3 της αξίας του έναντι των βασικότερων
νομισμάτων του κόσμου και κάνοντας, τεχνητά, τις ΗΠΑ πιο ανταγωνιστικές.
Παράλληλα, η Κίνα έχει
καταφέρει να συνδέσει το νόμισμα της στο δολάριο, απολαμβάνοντας με αυτόν τον
τρόπο και αυτή τα πλεονεκτήματα των υποτιμήσεων από την πλευρά της Αμερικής. Τα
προϊόντα ωστόσο της Κίνας είναι ήδη εξαιρετικά φτηνά, με αποτέλεσμα να αποτελεί
μία από τις πλέον ανταγωνιστικότερες οικονομίες.
Στο παρελθόν, από το 1970
μέχρι το 1996 το γερμανικό μάρκο ανατιμήθηκε έναντι του δολαρίου κατά 166%,
κάνοντας τα γερμανικά προϊόντα σταθερά ακριβότερα από τα αντίστοιχα
αμερικανικά, παρέχοντας ενέσεις ανταγωνιστικότητας στην αμερικανική οικονομία.
Το 1996 η ισοτιμία του μάρκου έναντι του δολαρίου είχε ανέλθει στο 0,72 ενώ το
2000, η ισοτιμία του νέου νομίσματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του ευρώ, έναντι
του δολαρίου βρισκόταν στο 0,85.
Η κατάσταση αυτή ανέτρεψε
τα σχέδια της Γερμανία, καθώς πλέον οφείλει να δημιουργεί συνθήκες εντός του
ευρώ, συνεργαζόμενη με άλλα κράτη τα οποία όμως δεν είναι τόσο ανταγωνιστικά.
Επομένως προσπαθώντας να κερδίσει το χαμένο έδαφος, εφευρίσκει τρόπους ελέγχου
της ευρωπαϊκής νομισματικής πολιτικής. Το ευρώ σήμερα αποτελεί νομισματικό
εργαλείο όλων των κρατών μελών, με αποτέλεσμα τα αντικρουόμενα συμφέροντα να
δημιουργούν έντονες πιέσεις στο Γερμανικό στρατόπεδο.
Το επίπεδο τιμών και
ισοτιμιών άλλαξε δραματικά, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το γεγονός ότι το 2001
αγόραζε κανείς ένα δολάριο με 398 δραχμές, όταν το 2008, αν η Ελλάδα επέστρεφε
στη δραχμή, θα μπορούσε κανείς να αγοράσει ένα δολάριο μόλις με 69 δραχμές.
