Επί δυο χρόνια, από σύνοδο σε σύνοδο, οι
ηγέτες της Ε.Ε. και ο σκληρός πυρήνας της ευρωκρατίας, υπό τη μπαγκέτα της
γερμανικής πολιτικής ηγεσίας, προσπαθούν να γράψουν τον επίλογο της κρίσης
χρέους στην ευρωζώνη. Και κάθε φορά ο επίλογος αυτός αναβάλλεται, ενώ στο
«μυθιστόρημα» προστίθεται απλώς ένα ακόμη κεφάλαιο.
Αυτό περίπου έγινε και το προηγούμενο
διήμερο, στη σύνοδο κορυφής των 27.
Το περίφημο δημοσιονομικό σύμφωνο που
δεσμεύει τις κυβερνήσεις ες αεί σε πολιτικές διαρκούς λιτότητας υπογράφηκε με
την επισημότητα που θα του προσέδιδε κάποιο κύρος. Αλλά υπογράφηκε μόνο από
τους 25 εκ των 27 ηγετών, με τη Βρετανία και την Τσεχία να επιμένουν στην
αυτοεξαίρεσή τους. Έτσι, και επισήμως πια, το σύμφωνο αυτό δεν είναι παρά μια
διακυβερνητική συνεργασία των 25, αβέβαιης θεσμικής βαρύτητας. Κι αυτό δεν
είναι το μόνο του πρόβλημα. Ήδη η κυβέρνηση της Ιρλανδίας έχει προαναγγείλει
δημοψήφισμα για την έγκρισή του, ενώ η ισπανική κυβέρνηση φαίνεται ότι έβαλε με
πολύ βαριά την υπογραφή της, αφού τη συνόδευσε με μια προαναγγελία παραβίασης
του συμφώνου, και αναβολής για ένα χρόνο του στόχου μείωσης του ελλείμματος για
ένα χρόνο. Λογικό, αφού η φρέσκια κυβέρνηση Ραχόι, ενώ στις Βρυξέλες
αντιμετώπιζε τις πιέσεις των εταίρων της, στην ίδια την Ισπανία πολιορκούνταν
από διαδηλώσεις αγανακτισμένων Ισπανών που δεν αντέχουν άλλη λιτότητα.
Κι η ισπανική κυβέρνηση δεν είναι η μόνη που
έχει πρόβλημα, αν και διαθέτει νωπή λαϊκή εντολή. Μεγαλύτερο πρόβλημα έχει ο
Σαρκοζί, που βαδίζει σε δεινή εκλογική ήττα, ενώ προχθές φυγαδεύτηκε
κυριολεκτικά από γαλλική πόλη όπου τον πολιόρκησε πλήθος θυμωμένων Γάλλων που
εκτόξευαν αβγά και άλλα θρεπτικά υλικά.
Πολιτική απάθεια
Προκαλεί απορία η πολιτική απάθεια με την
οποία οι περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αποφασίζουν να «φυλακίσουν» τις
κοινωνίες που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν σε συνταγές διαρκούς λιτότητας, παρά
τις καταγεγραμμένες αντιδράσεις των πολιτών. Αν και αρκετές βρίσκονται προ
εκλογών, συμπεριφέρονται ως εάν οι μόνες εκλογές που έχουν σημασία είναι αυτές
στη Γερμανία το επόμενο έτος, όπου διακυβεύεται το μέλλον της Μέρκελ και του
κόμματός της.
Στον αντίποδα της κοινωνικής αστάθειας και
της πολιτικής αβεβαιότητας που επικρατεί σε όλη την Ε.Ε., οι ευρωπαϊκές ελίτ
επιλέγουν να διατυμπανίσουν τη μοναδική βεβαιότητα της πολιτικής τους: ότι
ακόμη κι αν χρειαστεί ένα κοινωνικό ολοκαύτωμα στην Ε.Ε., ο χρηματοπιστωτικός
Λεβιάθαν θα ενισχυθεί και θα διασφαλιστεί με κάθε τρόπο. Ίσως πιο σημαντική από
τις αποφάσεις της τελευταίας ευρωπαϊκής συνόδου, που έτσι κι αλλιώς κινούνται
στην πεπατημένη της ύφεσης και της πρωτοφανούς ανεργίας, είναι η ένεση ρευστότητας
530 δισ. ευρώ που παρείχε η ΕΚΤ στις αρχές της εβδομάδας σε 800 ευρωπαϊκές
τράπεζες, ανεβάζοντας το ύψος του δανεισμού τους το τελευταίο τρίμηνο σε πάνω
από 1 τρισ. ευρώ. Και μάλιστα με ευτελές επιτόκιο 1%, όταν τα κράτη δανείζονται
με διπλάσια έως τετραπλάσια επιτόκια.
(πηγή: απόσπασμα από το «Δρόμο»)
