Το σχέδιο επετεύχθη! Ο οικονομικός χάρτης της Ευρώπης έχει αλλάξει και διαμορφωθεί ανάλογα με τις ανάγκες των ισχυρών κρατών, όπως είναι η Γερμανία και η Γαλλία. Ακόμα και η Ιταλία, η οποία παρουσιάζει προβληματικούς οικονομικούς δείκτες, δεν προχωρά στην εφαρμογή μέτρων ανάλογων της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας. Η… οικονομική εντατική μονάδα θεραπείας στην οποία έχουν μόνιμη θέση πλέον οι τρεις προαναφερθείσες χώρες, φαίνεται πως σε καμία περίπτωση δε θα άντεχε την είσοδο της Γερμανίας, του πιο ισχυρού κράτους της Ένωσης. Χώρες όπως η Ιρλανδία και η Ελλάδα αποτελούν τους οδηγούς για τη συνέχεια επί των Ευρωπαϊκών εξελίξεων, καθώς οποιαδήποτε οικονομική θεωρία και μοντέλα απέτυχαν ως προς τη φαινομενική σωτηρία των παραπάνω κρατών. Αυτό επομένως οδηγεί στο ασφαλές συμπέρασμα της προσπάθειας των μεγάλων ηγετών για συγκέντρωση πλούτου που σε διαφορετική περίπτωση δύσκολα θα κέρδιζαν.
Είτε αυτός ο τρόπος ονομάζεται κερδοσκοπία, είτε στρατηγική υψίστης σημασίας σε οικονομικό επίπεδο, ο τελικός σκοπός της εισόδου κρατών σε συνδυασμούς οικονομικής υποστήριξης μέσα από οργανισμούς που έχουν ως σκοπό το κέρδος, φαίνεται πως λειτουργεί απροσδόκητα εκπληκτικά. Το δημόσιο χρέος τόσο της Ελλάδας όσο και της Ιταλίας ξεπερνά το 100% του ΑΕΠ. Γιατί όμως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οι οίκοι αξιολόγησης και η Γερμανία δεν επιτίθενται στη γειτονική χώρα όπως συνέβη και με την Ελλάδα; Γιατί χώρες όπως η Εσθονία, η Βουλγαρία, το Λουξεμβούργο, η Σουηδία, η Πολωνία, η Τσεχία και η Δανία, με δημόσιο χρέος μικρότερο του 50%, θέλουν να συμμετέχουν σε μία Ένωση δίχως προοπτικές που όπως αποδεικνύεται δύσκολα μπορεί να συντηρήσει οικονομικά τα κράτη από ένα σενάριο χρεοκοπίας; Γιατί η Ισπανία που παρουσιάζει την υψηλότερη ανεργία στην Ευρωζώνη, ξεπερνώντας το ψυχολογικό όριο του 20%, δε χρησιμοποιεί το μηχανισμό στήριξης όπως έκανε η Ελλάδα; Γιατί η Τουρκία θέλει να μπει και αυτή στο παιχνίδι της Ένωσης, με την είσοδό της στο ευρώ; Γιατί η Ρωσία δεν εμπλέκεται άμεσα και φανερά στα οικονομικά δρώμενα της Ευρωζώνης; Γιατί οι Αμερικάνοι αναλυτές και οικονομολόγοι ανησυχούν περισσότερο ακόμα και από τους Ευρωπαίους; Αυτά τα ερωτήματα δύσκολα μπορούν να απαντηθούν σήμερα, ωστόσο μετά από δεκαετίες, όταν και η Ευρωπαϊκή Ένωση δε θα μπορεί να αντέξει άλλο τις εξωτερικές αλλά και εσωτερικές πιέσεις-συγκρούσεις, τότε θα έχουμε τη δυνατότητα να κατανοήσουμε πλήρως αυτό που σήμερα παρατηρούμε ως άλυτη εξίσωση.
