ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
ΚΑΚΛΑΜΑΝΗΣ: […] Ας σταματήσουμε να μιλάμε για ευθύνες
κομμάτων, διότι κόμματα -σας το έχω πει πολλές φορές- δεν
υπάρχουν. Το λάθος και του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν
ότι ενώ έθεσαν τα θεμέλια -και είναι σωστό αυτό- μιας συνεχούς
σταθερής κυβέρνησης και μιας ελεύθερης αντιπολίτευσης, από εκεί και πέρα -και
θα κριθούν από τον ιστορικό του μέλλοντος- δεν οργάνωσαν κόμματα όπως είναι τα
κόμματα στην Ευρώπη. Πεθαίνουν οι αρχηγοί, πέφτουν οι πρωθυπουργοί; Τα κόμματα
δεν διαλύονται. Έχουν προγράμματα και λειτουργίες που εκσυγχρονίζονται και
μεταρρυθμίζονται.
Δεν
ισχύει πουθενά η ενός ανδρός αρχή, ο ένας που έχει την ψευδαίσθηση ότι έχει τη
δύναμη, αλλά στην πραγματικότητα άγνωστοι άνθρωποι -που δεν ξέρει πόθεν
έρχονται και πού πηγαίνουν πολλές φορές- είναι εκείνοι που εν ονόματί του
αποφασίζουν. Τόσα χρόνια τα ζούμε αυτά τα πράγματα.
Η
Αναθεώρηση του 1985-1986 ήταν πολύ σωστή. Δεν είναι δυνατόν ένας μη αιρετός
άμεσα από τον λαό ανώτατος άρχων να έχει προεδρικές εξουσίες προεδρικού
συστήματος, αλλοιώνοντας την ουσία του κοινοβουλευτικού δημοκρατικού
πολιτεύματος.
Αυτό
θα έπρεπε να ακολουθηθεί από τη μεταφορά πραγματικά στο Κοινοβούλιο αυτών των
εξουσιών. Αυτό θα σήμαινε ότι αν κάποιος αρχηγός ή πρωθυπουργός έλεγε στους
Βουλευτές του κόμματός του «δεν θα προσέλθετε να ψηφίσετε διότι δεν σας εμπιστεύομαι
να πάρετε μέρος σε μυστική ψηφοφορία», εκείνοι θα καταλάβαιναν ότι δεν
προσβάλλονται αυτοί, αλλά ο λαός που τους έστειλε στο Κοινοβούλιο, το ίδιο το
πολίτευμα.
Ας
μην μιλάμε, λοιπόν, για ευθύνες κομμάτων, να μιλάμε για ευθύνες ατόμων. Κάποτε
ας το πούμε και στον λαό -που δικαιούται, όπως είπα, να στέλνει εδώ πάσης
φύσεως και ήθους ανθρώπους- ότι ο έπαινος και ο ψόγος σε μια σύγχρονη κοινωνία
δεν μπορεί να είναι συλλογική υπόθεση. Συλλογική υπόθεση ήταν στα φασιστικά
καθεστώτα, στο ναζισμό, τον χιτλερισμό, τον φασισμό. Στα άλλα καθεστώτα τα
καταρρεύσαντα, φίλε, κύριε Σκυλλάκο, ήταν συλλογική η ευθύνη…
[…] (Βουλή 28.09.2011)
