Του Γιάννη Βαρουφάκη
Το 2012 θα μείνει στην παγκόσμια οικονομική
ιστορία ως η χρονιά που: 1) Η Ευρώπη βυθίστηκε, ξανά, στην ύφεση (για δεύτερη
φορά μετά το 2009). 2) Η Αμερική μόλις που απέφυγε την βύθιση σε αντίστοιχη
ύφεση (καθώς το Fed παρείχε κάθε μήνα πάνω από $40 δις φρέσκιας ρευστότητας στο
χρηματοπιστωτικό σύστημα).
3) Η Κίνα (στην βάση γιγάντιων τονωτικών
ενέσεων, υπό την μορφή δημοσίων επενδύσεων) διατήρησε την ελάχιστη μεγέθυνση
που της εξασφαλίζει την συγκράτηση των κοινωνικών συγκρούσεων, με αντίτιμο όμως
(α) την κατάρρευση του ποσοστού κατανάλωσης (στο 27% του ΑΕΠ - κάτι που καθιστά
την χώρα ανίκανη να προσφέρει αρκετή ζήτηση στον υπόλοιπο κόσμο) και (β) την
δημιουργία επικίνδυνης φούσκας στην αγορά ακινήτων (που απειλεί την Κίνα με μια
Κρίση όπως εκείνη της Ιαπωνίας ή της Ν. Κορέας της δεκαετίας του 1990).
4) Η πολλά υποσχόμενη Βραζιλία επλήγη από
τον ακήρυκτο νομισματικό πόλεμο που αποτελεί απόρροια της «ποσοτικής χαλάρωσης»
εκ μέρους χωρών όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Σκανδιναβία και η Ιαπωνία.
5) Η Ινδία και η Αργεντινή έπεσαν, για
διαφορετικούς λόγους, σε οικονομικό τέλμα.
6) Η οικονομία της Β. Αφρικής υποχώρησε λόγω
της Αραβικής Άνοιξης, την ώρα που η υποσαχάρια Αφρική κατάφερε να αναπτυχθεί
σημαντικά, παρά τις πολύ κακές παγκόσμιες συνθήκες, ξεκινώντας βέβαια από πολύ
χαμηλό επίπεδο (και ελέω μεγάλων Κινεζικών επενδύσεων).
Σε γενικές γραμμές, το 2012 θα καταγραφεί ως
άλλη μια χρονιά εξέλιξης της παγκόσμιας Κρίσης που μας χάρισε το 2008.
Στρεφόμενοι στην δική μας, την ευρωπαϊκή, έκφανση της Κρίσης, το 2012 θα το
θυμόμαστε για δύο (φαινομενικά αντιφατικούς μεταξύ τους) λόγους:
1) Ήταν η χρονιά που η διαδικασία αποδόμησης
της Ευρωζώνης έφτασε το κρεσέντο της, με τα επιτόκια δανεισμού της Ισπανίας και
της Ιταλίας να χτυπήσουν «κόκκινο», την μαζική έξοδο κεφαλαίων από την
Περιφέρεια προς τις τράπεζες Γερμανίας, Ελβετίας, Λονδίνου και Ν. Υόρκης, την
ρευστοποίηση επιχειρήσεων και περιουσιακών στοιχείων (ιδίως στην Β. Ιταλία) να
επιταχύνεται απειλητικά, και (βεβαίως) την ακατάσχετη φιλολογία για την
επικείμενη εκπαραθύρωση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (που απέκτησε και
νεολογισμό, το περίφημο Grexit).
2) Ήταν η χρονιά που φάνηκε καθαρά η μεγάλη
δύναμη που έχει ο μοναδικός σοβαρός θεσμός της Ευρωζώνης, η ΕΚΤ, να φρενάρει
την Κρίση με μια ή δυο απλές κινήσεις (όχι όμως και να την σταματά).
(Πηγή: protagon.gr)
