Του Serge
Halimi
Διευθυντής της «Le Monde Diplomatique»
Ο λόγος που η Ελλάδα μπορεί να
θεωρηθεί εργαστήρι, είναι γιατί σε αυτήν δοκιμάζονται, πολύ πιο επώδυνα απ’
ό,τι αλλού, τρεις μεγάλες αρνητικές παγκόσμιες τάσεις: η έκρηξη των ανισοτήτων,
η ανάπτυξη ενός ολιγαρχικού τρόπου διακυβέρνησης, η αμφισβήτηση της εθνικής
κυριαρχίας.
Αλλά επίσης και
γιατί σε αυτήν, αφού είναι μία από τις λίγες χώρες στις οποίες η οικονομική και
χρηματοπιστωτική κρίση προκάλεσε έναν σημαντικό και καλοδεχούμενο πολιτικό
μετασχηματισμό, διαμορφώνεται η αρχή μιας νέας απάντησης: η εμφάνιση μιας νέας
εκλογικής και αγωνιστικής δύναμης, η οποία έφερε τη ρήξη με τα απαξιωμένα
παραδοσιακά κόμματα.
Στο βλέμμα που
στρέφουμε προς τη χώρα σας συγκλίνουν, λοιπόν, ο τρόμος μας ως Ευρωπαίων που
βλέπουν στην Ελλάδα κάτι από το οποίο κινδυνεύουν να γίνει και αλλού, αλλά και
η ελπίδα μας ότι η πολιτική μπορεί μια μέρα, όπως και στη χώρα σας, να
σταματήσει να μας καταδικάζει να παίρνουμε μέρος σ’ αυτό το παιχνιδάκι, όπου οι
ίδιοι και οι ίδιοι ξανάρχονται στην εξουσία για να ξανακάνουν το ίδιο πράγμα,
αφού έχουν παραδεχτεί την ίδια αδυναμία.
Δεδομένου του
κεντρικού ρόλου που παίζει η Ελλάδα στο μέλλον της Ευρώπης, η «Le Monde
Diplomatique» δεν θα μπορούσε να μην έχει ελληνική έκδοση. Οι «New York Times»
διαθέτουν 14 διεθνείς εκδόσεις μέσα από την «International Herald Tribune». Η
«Le Monde Diplomatique», από την πλευρά της, έχει περίπου 50 διεθνείς εκδόσεις,
είτε τυπωμένες, είτε στο διαδίκτυο. Αλλά εκεί που οι εταίροι των άλλων
εφημερίδων προάγουν μια εμπορική στρατηγική, οι εταίροι της «Diplo» ενώνονται
από το όραμά τους για έναν άλλον κόσμο.
Χρησιμοποιώντας το
διεθνές της δίκτυο σε 29 γλώσσες, εκτός από τα γαλλικά, από πολύ νωρίς, η «Le
Monde Diplomatique» θέλησε να γίνει ένα διεθνές έντυπο που εκδίδεται στη Γαλλία
και όχι ένα γαλλικό περιοδικό που κυκλοφορεί στο εξωτερικό. Από τα μέσα της
δεκαετίας του ‘70, μετά την πτώση των δικτατοριών στην Πορτογαλία και την
Ελλάδα, ντόπιες εκδόσεις της «Le Monde Diplomatique» κυκλοφορούν στις δύο αυτές
χώρες. Στη συνέχεια, ακολούθησαν εκδόσεις στη Λατινική Αμερική, στις χώρες της
κεντρικής Ευρώπης και τέλος, μετά το 1990, στην Ασία.
Αλλά μην
φανταστείτε μια παγκόσμια αυτοκρατορία των μίντια! Η πλειονότητα των διεθνών
εκδόσεων βασίζεται στη μεγάλη κινητοποίηση ενός μικρού αριθμού ατόμων, που δεν
λογαριάζουν τον χρόνο που ξοδεύουν και δεν διαθέτουν παρά περιορισμένα μέσα.
Γι’ αυτόν τον λόγο, η συνδρομή των αναγνωστών αποτελεί τη μόνη εγγύηση για τη
διάρκεια και την ποιότητα των εκδόσεων. Ας ευχηθούμε μακροζωία στη νέα έκδοση
στα ελληνικά της «Le Monde Diplomatique», από αυτό το πρώτο τεύχος που με
μεγάλη μας χαρά συν-δημιουργούμε με την «Αυγή».
Μετά την εκλογική
του αποτυχία, ο Νικολά Σαρκοζί, όπως και ο Γιώργος Παπανδρέου, μετατράπηκαν σε
ομιλητές πολυτελείας. Διατρέχοντας τον κόσμο, λένε ότι προσπαθεί, με τη
συνδρομή του φίλου του Αλέν Μινκ, ενός δοκιμιογράφου ιδιαίτερα προβεβλημένου
από τα γαλλικά μέσα ενημέρωσης, να δημιουργήσει ένα κερδοσκοπικό κεφάλαιο. Από μόνο
του κάτι τέτοιο θα ήταν ασήμαντο -τόσο πια η όσμωση μεταξύ του πολιτικού και
του οικονομικού κόσμου, μεταξύ κυβέρνησης και κερδοσκοπικού κεφαλαίου είναι
συνήθης στο Παρίσι, την Ουάσινγκτον ή την Αθήνα. Αλλά αυτό που κάνει τη
συγκεκριμένη αναζήτηση αξιοσημείωτη είναι, ότι, απευθυνόμενος στους «φίλους
μου, τους Αμερικανούς κεφαλαιούχους», ο Αλέν Μινκ έγραψε στην έγκυρη επιθεώρηση
«New York Review of Books»: «Το τραγικό παράδοξο της ιστορίας είναι ότι, για
λόγους συνδεδεμένους με την εθνική υπερηφάνεια των Ελλήνων, δεν μπορούμε να
απαιτήσουμε από την Ελλάδα να μπει υπό την κηδεμονία μιας προσωρινής ευρωπαϊκής
διοίκησης, η οποία θα της επιβάλει τους κανόνες της σύγχρονης οικονομίας».
Εμείς πιστεύουμε,
όπως και οι φίλοι μας στην «Αυγή», ότι, αντιθέτως, η ιστορία παύει να είναι
«τραγική», κάθε φορά που ένας λαός εμποδίζει τους συντηρητικούς πολιτικούς,
συμμάχους των τραπεζιτών, να του υφαρπάξουν ό,τι του απομένει από την εθνική
του κυριαρχία για να τον υποβάλουν στους βλακώδεις και σκληρούς κανόνες της
«σύγχρονης οικονομίας». Και θα συνεχίσουμε να αναζητούμε παντού στον κόσμο
παραδείγματα τέτοιας άρνησης, γιατί είναι αυτά που μέσα τους φέρουν την ελπίδα
ενός καινούργιου κόσμου.
(Πηγή: Η Αυγή,
10.02.2013)
