Φορολογούμενοι και ασφαλισμένοι, του Λυκούργου Λιαρόπουλου

Γράφει ο Λυκούργος Λιαρόπουλος

Ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών

Ξέρω ότι θα στενοχωρήσω, αλλά το θέμα πρέπει να τεθεί. Δικηγόροι, μηχανικοί, γιατροί, όλοι οι... «ελεύθεροι επαγγελματίες» και επιστήμονες, διαμαρτύρονται έντονα για το Ασφαλιστικό τους. Και έχουν δίκιο, τουλάχιστον οι νέοι εξ αυτών που δεν... πρόκαναν να εξαργυρώσουν τους κόπους και τα έξοδα των σπουδών τους. Αυτοί που δεν μπορούν να «διαμαρτυρηθούν» είναι όσοι...«πελάτες» δεν έχουν δει ούτε μία απόδειξη για δικηγορικές, ιατρικές κ.λπ. υπηρεσίες, εδώ και χρόνια. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι μισθωτοί, του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, και συνταξιούχοι, χωρίς δυνατότητα φοροδιαφυγής.

   Το μεγάλο ατόπημα της κυβέρνησης που, κατά πάσα πιθανότητα, θα της στοιχίσει, είναι ότι χειρίζεται το ζήτημα ως «ασφαλιστικό», ενώ είναι ζήτημα «φορολογικό». Το Ασφαλιστικό δεν παίρνει γιατρειά αν δεν σκεφτούμε «έξω από το κουτί». Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι η ασφαλιστική «κουρελού» που φτιάξαμε όσο εργαζόμαστε, συνδικαλιζόμαστε ή ψηφίζαμε άθλιες κυβερνήσεις δεν τους καλύπτει πια. Δεν είναι δυνατόν μία γενιά, βασικά άνεργη, να παραγάγει εισόδημα για μία γενιά που τα «φόρτωσε στον κόκορα» και πλούτισε, μάλιστα, στην πορεία. Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού αλλά όχι του ψευδούς. Αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να το παραδεχθεί γιατί «κατάγεται» από αυτούς που δημιούργησαν το πρόβλημα. Η επόμενη κυβέρνηση μπορεί να το λύσει, λέγοντας μία αλήθεια. Οι συντάξεις που έχουν «νομοθετηθεί» δεν μπορούν να πληρωθούν, όλες και ως έχουν. Αυτό περιλαμβάνει όλους όσοι εξόφθαλμα ωφελήθηκαν, εκβιάζοντας την κοινωνία, όπως οι ΔΕΗτζήδες, οι δικαστικοί, οι υπάλληλοι της Βουλής και όσοι απήλαυσαν τα οφέλη της Πολιτικής Διοίκησης.

   Για τους υπόλοιπους, να θεσπισθεί «Νέο Ασφαλιστικό» με εθνική σύνταξη ως ελάχιστο για όλους και άμεσα κλαδική σύνταξη για κλαδικούς ασφαλιστικούς φορείς, αλλά χωρίς εθνικούς πόρους και άλλα κόλπα, και προαιρετική ιδιωτική ασφάλιση. Καταβαλλόμενες συντάξεις να επανεξετασθούν και όσες είναι αναλογιστικά υπέρογκες να αναπροσαρμοσθούν. Υπάρχουν όσοι έφυγαν στα 67 και πλήρωναν σαράντα χρόνια. Υπάρχουν και όσοι έφυγαν στα 47 γιατί είχαν «δόντι». Το παραπάνω σχέδιο βασίζεται στη γενναιότητα ενός λαού που θέλει μία νέα αρχή, στην ικανότητα μίας κυβέρνησης να εκπονήσει το πειστικότερο και δικαιότερο σχέδιο και στη γενναιοδωρία των εταίρων μας να δεχθούν μία ελάχιστη αύξηση στο εθνικό μας χρέος για λίγα χρόνια. Ας αρκεσθούν στην υπόσχεση για ταχεία αύξηση του ΑΕΠ, κάτι που η Ελλάδα μόνο με μία άλλη κυβέρνηση είναι σε θέση να πραγματοποιήσει.

Πηγή: ΕΘΝΟΣ