Τότε ο Καραμανλής είχε πει πως η Ελλάδα θα αποτελέσει το 10ο μέλος της Ενωμένης Ευρώπης. Τη χαρακτήρισε μάλιστα ως μία ισχυρή Ευρώπη, ελεύθερων, ανεξάρτητων και δημοκρατικών λαών. Τι από αυτά ισχύει σήμερα; Το θέμα άλλωστε δεν είναι να αναφέρουμε και να σημειώνουμε τυπικά το πολίτευμά μας ως Προεδρευόμενη Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, αλλά αντίθετα να την εφαρμόζουμε και να την τηρούμε βάση των θετικών αρχών της. Ο Καραμανλής τότε, το Δεκέμβριο του 1978, είπε πως με την είσοδό μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα κατοχυρώσουμε την εθνική μας ανεξαρτησία. Θα την απαλλάξει (την Ελλάδα) από οποιεσδήποτε εξαρτήσεις, ως ισότιμη με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, έχοντας ισοδύναμη ψήφο. Παράλληλα πρόσθεσε όμως, πως η Ελλάδα θα αποτελέσει οργανικό της τμήμα, γεγονός που σημαίνει κοινή πολιτική αλλά και οικονομική στρατηγική. Αν και οι προοπτικές εξέλιξης έδιναν με έναν ιδιαίτερα εμφατικό τρόπο κάτι το εξαιρετικά θετικό, στην πορεία όπως αποδεικνύεται καθημερινά, όλα άλλαξαν, ή διαφορετικά, όλα κατευθύνονται και οδηγούνται εκεί όπου οι λίγοι ήθελαν. Ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί πως η εξέλιξη που παρατηρούμε σήμερα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν ήταν αυτή που ήθελαν οι ηγέτες πριν από 30 χρόνια; Ποιος μπορούσε να γνωρίζει τι ακριβώς ήθελαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες; Γιατί η Ευρωπαϊκή κοινότητα έπρεπε να επεκταθεί και να ολοκληρωθεί σε όσο το δυνατόν περισσότερους τομείς; Θα μπορούσε για παράδειγμα, η «Ευρωπαϊκή Συμμαχία», να περιείχε μονάχα εμπορικές συναλλαγές και διευκολύνσεις, σε περιπτώσεις που ένα κράτος αντιμετώπιζε προβλήματα είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό του περιβάλλον. Όμως, κανένας Ευρωπαίος ηγέτης δεν ήθελε η Ένωση να παραμείνει «μικρή». Φήμες θέλουν την αντιπαράθεση μεταξύ Ευρώπης, Αμερικής και Ρωσίας-Κίνας. Μία υπόγεια αντιπαράθεση που εστιάζει κυρίως στο οικονομικό σκέλος των προβλημάτων.
Το ποιος θα επικρατήσει τελικά στον κόσμο της κρίσης θα ήταν δύσκολο να το προβλέψει κανείς σε περίπτωση που ορισμένες χώρες δεν έδειχναν από την αρχή τις προθέσεις τους. Η Γερμανία ανέκαθεν υπήρξε κράτος-ηγέτης στον Ευρωπαϊκό χάρτη. Δίχως τη Γερμανία δε θα υπήρχε η Ένωση. Και δίχως την Ένωση δε θα υπήρχε η δυνατότητα για δημιουργία κρατών που θα ελέγχονταν, οικονομικά και μη, κράτη που θα είχαν δημοκρατικά πολιτεύματα με εξαρτημένες δυνάμεις. Και βέβαια σε αυτό το σημείο η αναφορά στις πράξεις της Αμερικής μπορεί να πείσει κάθε άνθρωπο: δολοφονία Μπιν Λάντεν και εκμηδενισμό Dominique Straus Kahn (αυτά μόνο τον Μάιο του 2011). Άραγε ποιος ελέγχει τελικά τους απανταχού πολίτες και κράτη;
