Εν έτη 2012, διαπιστώνεται για µια ακόμη φορά
πως, δυστυχώς, οι νόμοι της φυσικής δεν ισχύουν για τον Μαλάκα. Κι έτσι, μόλις
38 έτη μετά την πτώση της τελευταίας εν Ελλάδι δικτατορίας, διαβάζουμε σε
πρωτοσέλιδα εφημερίδων για «το πραξικόπημα που δεν έγινε» (εφημερίδα Το Βήμα),
ή για την ανάγκη «να βγει ο στρατός στο δρόμο»(εφημερίδα Πρώτο Θέμα), πράγμα
που ούτε λίγο ούτε πολύ έχει γίνει, καθώς στις τελευταίες στρατιωτικές
παρελάσεις της 28ης Οκτωβρίου φήμες κάνουν λόγο για την χρήση του
στρατού σε περίπτωση που η αστυνομία δεν καταφέρει να καταστείλει διαδηλώσεις,
αλλά και κατά τη διάρκεια της επίσκεψης της Γερμανίας Καγκελαρίου, Α. Μέρκελ,
σε διάφορες φωτογραφίες που αναπαράγονται εντός των ιστοτόπων κοινωνικής
δικτύωσης, στρατιωτικοί με αυτόματα εμφανίζονται να αντικαθιστούν τον ρόλο της
αστυνομίας.
Ακούμε συχνά για τα «παραμύθια του
Πολυτεχνείου» (δήλωση του βουλευτή Άδωνι Γεωργιάδη) που μάλιστα στη σημερινή
συγκυρία βρίσκουν υποστηρικτές σε ένα διευρυνόμενο (ευτυχώς μειοψηφικό) μέρος
της ελληνικής κοινωνίας. Το κλισέ «ένας Παπαδόπουλος µας χρειάζεται» είχαμε
συνηθίσει να το ακούμε από γραφικούς παππούδες που νοσταλγούσαν τις μέρες που
ήταν είτε ρουφιάνοι, είτε βασανιστές, είτε ευνοούμενοι µε διάφορους τρόπους
(όπως θα δούμε παρακάτω) από το στρατιωτικό καθεστώς. Κανείς δεν έδινε σημασία,
είτε διότι οι ιστορικές μνήμες της οδυνηρής επταετίας ήταν πρόσφατες, είτε
διότι η μετέπειτα κοινοβουλευτική δημοκρατία άνοιξε τον κρατικό μπουφέ για μεγάλο
μέρος του πληθυσμού, δημιουργώντας το όλο δικό της πελατειακό κράτος, διεφθαρμένων
υπερκαταναλωτών και χειροκροτητών ψηφοφόρων.
Με την οικονομική (και όχι μόνο) κρίση, όμως,
η απαθής ελληνική κοινωνία ξεβρακώθηκε, αποκαλύπτοντας την πνευματική και
πολιτισμική της γύμνια στον εαυτό της. Το προαναφερθέν κλισέ έγινε για κάποιους
«Χρυσή Αυγή που σας χρειάζεται», ο άλλοτε γραφικός Χριστιανικός όχλος αποκτά
πλάτες με την βοήθεια της ναζιστικής αυτής γκρούπας, επιχειρώντας να λιντσάρει
τους ηθοποιούς του Corpus Cristi για λόγους «βλασφημίας» (όπως ακριβώς συμβαίνει
και σε πολλές θεοκρατικές κοινωνίες). Η συγκέντρωση μεγάλου αριθμού μεταναστών
στα αστικά κέντρα, σε συνδυασμό µε την
τεράστια ανεργία, η αύξηση της εγκληματικότητας ως συνέπειας της ανέχειας και της ανισότητας, και την προσεκτική
ρατσιστική προπαγάνδα των ΜΜΕ (που τώρα
παρουσιάζονται δήθεν “έκπληκτα” µε την άνοδο του φασισμού) εδώ και αρκετά χρόνια σε συνεργασία
µε τους τηλεµαϊντανούς του Λ.Α.Ο.Σ. (που
τώρα μεταπήδησαν στην κυβερνώσα άκρο (κέντρο) δεξιά παράταξη), οδήγησε ένα σημαντικό πληθυσμό νέων, ως επί
το πλείστον, ανθρώπων στις αγκάλες του
έως τότε αφανούς από την κεντρική πολιτική σκηνή, νεοναζιστικού μορφώματος.
Έτσι, μετανάστες μαχαιρώνονται καθημερινά από ακροδεξιά κακοποιά στοιχεία, υπό
την ανοχή της αστυνομίας, οι συνωμοσιολόγοι δημαγωγοί αποκτούν όλο και
περισσότερους οπαδούς, την ίδια στιγμή που άνθρωποι αυτοκτονούν ο ένας μετά τον
άλλον, μην μπορώντας να αντέξουν τα αβάσταχτα χρέη.
Κάποιοι άλλοι (πιο ισχυροί), όμως,
αυτό-αποκαλούμενοι πραγματιστές ή ρεαλιστές, βρήκαν την ευκαιρία να βαφτίσουν
ως ρεαλιστική και σίγουρη επιλογή τον συμβιβασμό με την μιζέρια και την
εξαθλίωση επιστρέφοντας, παράλληλα, στην ιστορικά οικεία «θεωρία των άκρων», σύμφωνα
με την οποία οι κοινωνικοί αγωνιστές εξισώνονται με τις ακροδεξιές οργανώσεις
και βαφτίζεται ως απειλή για την κοινωνία και τους «δημοκρατικούς» της θεσμούς:
δεν μας ξεκαθάρισαν βέβαια, (ποιοί είναι αυτοί οι δημοκρατικοί θεσμοί οι οποίοι
σώπασαν κατά τη διάρκεια του κοινοβουλευτικού πραξικοπήματος του Λουκά Παπαδήμου).
Έτσι, το Κράτος και οι μηχανισμοί εξουσίας που διαθέτει στο οπλοστάσιο του,
βρήκαν το κατάλληλο όπλο ώστε α) να διαιρέσουν την ήδη διαιρεμένη κοινωνία,
καλλιεργώντας εμφύλιο-πολεμικό κλίμα, β) να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη
από τα πραγματικά συστημικά προβλήματα στα απλά συμπτώματα της καπιταλιστικής
κρίσης, και γ) να προβάλλουν την απειλή της πολιτικής σταθερότητας και ομαλότητας,
ώστε να σπείρουν τον φόβο και την ανησυχία.
Έτσι, ο αγαπημένος µας Μαλάκας παράλληλα µε
την δήθεν εξυψωμένη, λόγω κρίσης πάντα, εθνική του περηφάνια, γίνεται
ταυτόχρονα και νοσταλγός της
δικτατορίας του Παπαδόπουλου, ή του Μεταξά
(χωρίς, ωστόσο, κανείς να τον εμποδίζει να μεταναστεύσει σε μια χώρα που ένα
τέτοιο καθεστώς έχει εδραιωθεί), αναπαράγοντας τις ψευδολογίες των
φασιστολογίων που έχουν κατακλύσει το διαδικτυακό χώρο, χωρίς να αναζητήσει
φυσικά πηγές και χωρίς να αναπτύξει έστω στο ελάχιστο την κριτική ιστορική
γνώση, εξαργυρώνοντας µε χουντολαγνεία την χρόνια αποπολιτικοποίηση του. Η μπροσούρα,
λοιπόν, αυτή απευθύνεται κυρίως στον Μαλάκα, και έχει ως βασικό της στόχο να
αποτελέσει σημείο προβληματισμού γι’ αυτόν, και όχι προϊόν εκ νέου αναπαραγωγής
και παπαγαλισμού επιχειρημάτων.
(Πηγή: left.gr)
