Του Θάνου Δημάδη
Όταν ένας λαός φθάνει πλέον στο σημείο όχι μόνο να του το λένε οι "έξω" αλλά κυρίως να νιώθει ο ίδιος ότι είναι πολλαπλώς χρεοκοπημένος, αυτό συμβαίνει γιατί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο χρεοκοπούν πρώτα οι ιδέες που θα μπορούσαν να τον βοηθήσουν να επιπλεύσει. Το αποτέλεσμα είναι ότι βουλιάζουμε μέρα με τη μέρα κι όσο κι αν προσπαθούμε, αδυνατούμε να κρατηθούμε στην επιφάνεια του νερού. Μία βασική αιτία είναι η εθνική ανομβρία ιδεών και οραμάτων, που μας διαπερνάει και μας έχει στερήσει κάθε δημιουργική σκέψη για το πώς θα βγούμε από το αδιέξοδο. Εντείνεται η αίσθηση ότι ο τόπος μας δε θα ξεμπλέξει ούτε εύκολα ούτε γρήγορα αλλά ούτε και αναίμακτα από αυτήν την περιπέτεια.
Η αγανάκτηση που κυριεύει τον καθένα μας είναι τώρα η ώρα να βρει δημιουργική διέξοδο. Όχι απλά και μόνο σε ειρηνικές διαδηλώσεις και καθιστικές διαμαρτυρίες σε δρόμους και πλατείες, σε κάθε γωνιά της χώρας. Η κοινωνία μας πρέπει να είναι έτοιμη να κάνει το επόμενο βήμα. Είμαι αισιόδοξος και πιστεύω ότι είναι. Αυτή και κανείς άλλος δε θα μπορέσει να πιέσει και να εξαναγκάσει το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο της χώρας μας να πάρει συγκεκριμένες πρωτοβουλίες για να βγει η Ελλάδα από το τέλμα θεσμικής, πολιτειακής και κοινωνικής κατάπτωσης στο οποίο έχει βουτηχθεί. Οι πολιτικοί αρχηγοί του τόπου μας αδυνατούν να καταλάβουν αυτό που τούτη τη στιγμή είναι το μέγα ζητούμενο. Ότι η συναίνεση για την οποία πολύς λόγος γίνεται τελευταία, πρέπει να έγκειται σε πολύ πιο ουσιαστικά και κρίσιμα θέματα από το αν η φορολογία πρέπει να πάει στο 23% ή αν πρέπει η κυβέρνηση να προχωρήσει τις αποκρατικοποιήσεις που διατάσσουν οι δανειστές μας. Αν δε θέλουν η ιστορία να τους θυμάται μετά από χρόνια απλά ως τους κοινούς παρονομαστές της χρεοκοπίας της σύγχρονης μεταπολιτευτικής Ελλάδας, θα πρέπει το υπάρχον πολιτικό προσωπικό του τόπου μας να διαχειριστεί επιτέλους τούτες τις ιστορικές περιστάσεις με αποφασιστικότητα, αλλά κυρίως με όραμα, ξεκινώντας άμεσα θεσμικές παρεμβάσεις. Παρεμβάσεις που ήταν αυτές για τις οποίες ο Πρωθυπουργός θα έπρεπε να ζητήσει την ευρύτατη δυνατή συναίνεση του πολιτικού συστήματος. Τομές και αλλαγές αυστηρά συγκεκριμένες, απλές, απτές και εφαρμόσιμες. Αλλά αναγκαίες για την επιβίωση του τόπου αλλά και της Δημοκρατίας σε αυτόν.
Εδώ καταθέτω επιγραμματικά 10+1 Προτάσεις, ως ένα μικρό μόνο μέρος ενός ευρύτερου συνόλου που θα δώσω μελλοντικά στη δημοσιότητα. Είναι Προτάσεις Ανατροπών που θέλω να πιστεύω ότι παραμένουν σταθερά προσανατολισμένες προς την κατεύθυνση που χρειάζεται σήμερα να κοιτάξει η χώρα: τη θεσμική, πολιτειακή, οικονομική, διοικητική και πνευματική αναδιάταξη της Ελλάδας που θα ξαναχτίσουμε εμείς για το μέλλον μας. Όχι μίας Ελλάδας που μας κληροδότησαν κάποιοι άλλοι από το παρελθόν.
Ειδικότερα καταθέτω δημόσια τα εξής:
- Πολιτειακή Αλλαγή: Πιστεύω ότι η πολιτική κρίση την οποία όλοι συνομολογούν, είναι πολύ πιο βαθιά απ' όσο θεωρούν ορισμένοι. Και δεν οφείλεται μόνο στην ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, το οποίο αν και έχει ως ένα βαθμό ανανεωθεί τις τελευταίες τρεις δεκαετίες, ωστόσο η σκέψη, οι επιδιώξεις και η νοοτροπία του παραμένουν δυστυχώς στάσιμες στο πέρασμα των χρόνων. Η κρίση αγγίζει και διαπερνάει πλέον τον πυρήνα του τρόπου λειτουργίας του πολιτεύματός μας. Το πολίτευμα της Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας έχει φθάσει πια στα όρια του. Και αυτό έχει συμβεί για πολλούς λόγους, οι κυριότεροι από τους οποίους είναι ότι πολιτικά κόμματα και οι πολιτικοί, από το 1974 μέχρι σήμερα, εφάρμοσαν το πολίτευμα αυτό με τέτοιο τρόπο που εξέθρεψαν ένα φοβικό, αναβλητικό και αναποτελεσματικό πολιτικό σύστημα, έρμαιο του πολιτικού κόστους και μικροκομματικών επιδιώξεων, οι οποίες στο πέρασμά τους ισοπέδωσαν τη θέση και τη λειτουργία των θεσμών στη χώρα μας. Εκτιμώ ότι έχει έρθει η στιγμή να αποφασίσουμε ότι χρειάζεται μία βαθύτερη πολιτειακή αλλαγή που θα στηρίζεται στις αρχές και τις αξίες του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, αλλά θα διέπεται από την εγκαθίδρυση του πολιτεύματος της Προεδρικής Δημοκρατίας στον τόπο. Αυτό το γεγονός θα διασφαλίσει την αμεσότερη συμμετοχή των πολιτών στην ανάδειξη του κυβερνήτη της χώρας που θα εκλέγεται άμεσα από λαό, την αντιπροσωπευτικότερη έκφραση της λαϊκής βούλησης αφού αυτός θα μπορεί να εκλέγεται μόνο με 50%+1%, την ανεξαρτησία του βουλευτών στην άσκηση του κοινοβουλευτικού τους έργου, την πραγματική διάκριση μεταξύ των εξουσιών και κυρίως την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, τη σταθερότητα στη διακυβέρνηση του τόπου που δε θα απειλείται ούτε από εξωθεσμικές παρεμβάσεις ούτε από πρόωρες εκλογές ανά δύο ή τρία χρόνια. Αμφιβάλλω πολύ αν το πτώμα της σημερινής Προεδρευόμενης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας στον τόπο μας μπορεί πλέον να αναστηθεί. Θεωρώ ότι η πολιτειακή αλλαγή μπορεί να αποτελέσει μία θεσμική απάντηση στην ελληνική πολιτική κρίση που αυτή τη στιγμή έχει εξελιχθεί σε κατά βάση συστημική.
- Συνταγματική αναθεώρηση: Το Σύνταγμα πρέπει να αλλάξει άμεσα, εν μία νυκτί, και μάλιστα με την ευρύτερη δυνατή συναίνεση της πλειοψηφίας των κομμάτων. Και όσοι διερωτώνται τι σχέση έχει μία συνταγματική αναθεώρηση με την οικονομική χρεοκοπία της χώρας, πρέπει να γνωρίζουν ότι η λειτουργία των θεσμών είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την επίδοση της οικονομίας του τόπου. Υπάρχει ανοιχτή η αναγκαιότητα μίας γενναίας και βαθιάς συνταγματικής αναθεώρησης με τέτοιο τρόπο ώστε το ελλαδικό Σύνταγμα να ανταποκρίνεται πλέον όχι μόνο στις συνθήκες των καιρών αλλά κυρίως στις αξιώσεις των πολιτών. Υπάρχουν πολλές προτάσεις που μπορούν να γίνουν επί συγκεκριμένων άρθρων του Συντάγματος, αλλά εδώ αναφέρω επιγραμματικά τις σημαντικότερες, όπως αυστηρή διάκριση των εξουσιών (κάτι που σήμερα δεν υπάρχει αλλά θα διασφάλιζε η εγκαθίδρυση μίας Προεδρικής Δημοκρατίας όπως το μοντέλο της Γαλλίας και των ΗΠΑ). Ουσιαστική κατοχύρωση του κοινοβουλευτικού ρόλου και έργου των βουλευτών οι οποίοι δε θα λειτουργούν ως κομματικά φερέφωνα αλλά θα δρουν και θα ψηφίζουν τα νομοσχέδια κατά συνείδηση και με κριτήριο τι πιστεύουν ότι είναι καλύτερο για τον τόπο. Ο τρόπος με τον οποίον λειτουργεί σήμερα το σύστημα της αρχής της δεδηλωμένης που θέλει μία κυβέρνηση να έχει αναγκαστικά την πλειοψηφία των 50+1 βουλευτών του συνόλου, είναι κατ' ουσία αντισυνταγματικό αφού ακυρώνει το δικαίωμα της κατά συνείδησης ψήφου των βουλευτών που προβλέπεται από συγκεκριμένα άρθρα του συντάγματος. Ίδρυση Ανώτατου Συνταγματικού Δικαστηρίου που θα είναι αυτό που θα κρίνει τι είναι και τι δεν είναι αντισυνταγματικό και όχι ο οποιοσδήποτε δικαστής ή ακόμα το Νομικό Συμβούλιο του κράτους, που είναι το παρακλάδι της εκτελεστικής εξουσίας. Φυσικά, τέρμα στην ασυλία των βουλευτών, ο αριθμός των οποίων πρέπει να περιοστεί στους 200. Οι βουλευτές θα διώκονται κανονικά όπως κάθε κοινός πολίτης για ποινικά αδικήματα, τα οποία δε θα παραγράφονται. Για διοικητικά αδικήματα θα προσέρχονται ενώπιον της Δικαιοσύνης όταν πάψουν να ασκούν το θεσμικό αξίωμα του Υπουργού ή του βουλευτή. Ταυτοχρόνως, ο θεσμός του Προέδρου της Δημοκρατίας πρέπει να καταργηθεί. Δε βρίσκω το λόγο να πληρώνουμε έναν θεσμό που μέσω του Συντάγματος έχουν καταντήσει διακοσμητικό. Εκτός κι αν αποφασισθεί ουσιαστική ενίσχυση των αρμοδιοτήτων και του ρόλου του, κάτι όμως που θα προσιδιάζει στο πολίτευμα της Προεδρικής Δημοκρατίας και θα έχει ως προϋπόθεση την άμεση εκλογή του Προέδρου από το λαό. Επιπλέον, η χρηματοδότηση των κομμάτων από τον κρατικό προϋπολογισμό περιορίζεται σε ένα συμβολικό ποσό. Τα κόμματα καλούνται από 'δω και στο εξής να χρηματοδοτηθούν από ιδιωτικές χορηγίες, στις οποίες δε θα υπάρχει όριο χρηματοδότησης. Κάθε κόμμα όμως οφείλει να καταγράφει επίσημα και το ποσό και την πηγή της χρηματοδότησής του, και τα οικονομικά στοιχεία των κομμάτων θα ελέγχονται από ορκωτούς λογιστές. Έτσι θα εξαλειφθεί η εισροή μαύρου χρήματος στα ταμεία των κομμάτων.
- Λογοδοσία πολιτικών: Κατάργηση της κοροϊδίας των εξεταστικών και προανακριτικών επιτροπών για τα λεγόμενα "οικονομικά σκάνδαλα" πολιτικών. Οι βουλευτές θα πάψουν πλέον να γνωμοδοτούν για το αν οι πρώην ή νυν συνάδελφοι τους πρέπει ή όχι να παραπεμφθούν σε Ειδικό Δικαστήριο. Αυτό θα το κρίνει ειδικό δικαστικό όργανο, τα μέλη του οποίου δεν θα διορίζονται κομματικά αλλά έπειτα από κλήρωση, και θα είναι αυτό το οποίο θα αναλαμβάνει κάθε μία υπόθεση που προκύπτει και για την οποία υπάρχουν σκιές διασπάθισης δημόσιου χρήματος είτε τώρα είτε στο παρελθόν. Αυτό το δικαστικό όργανο θα γνωμοδοτεί αν πρέπει να εκδικαστεί ή όχι η υπόθεση. Με μία σύντομη διαδικασία διερεύνησης της υπόθεσης που δε θα πρέπει να υπερβαίνει τους δύο μήνες μέχρι την τελική γνωμοδότηση. Αν το δικαστικό όργανο γνωμοδοτήσει για την παραπομπή της υπόθεσης σε δίκη, τότε τα εν ενεργεία πολιτικά πρόσωπα θα παύονται αναγκαστικά από το πολιτικό αξίωμα του βουλευτή ή του υπουργού το οποίο υπηρετούν τη δεδομένη χρονική στιγμή. Σε περίπτωση αθώωσής του, το πολιτικό πρόσωπο θα επανέρχεται στη θέση του βουλευτή που κατείχε και από την οποία εξέπεσε, ακόμα και αν στο μεταξύ έχουν μεσολαβήσει εκλογές και έχει συγκληθεί νέα Βουλή. Σε περίπτωση που αποδειχθεί διασπάθιση δημοσίου χρήματος από πολιτικό πρόσωπο τότε η τιμωρία θα προβλέπει ποινές πολυετούς φυλάκισης χωρίς αναστολή και δήμευση ιδιωτικής περιουσίας, αναλόγως του αδικήματος που έχει τελεστεί. Επίσης, προτείνεται η δημιουργία Ειδικού Σώματος Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος αποκλειστικά και μόνο για τα πολιτικά πρόσωπα καθώς και κάθε πρόσωπο που κατέχει ή κατείχε δημόσιο αξίωμα σε οποιονδήποτε δημόσιο κρατικό οργανισμό. Το ίδιο Ειδικό Σώμα θα έχει στη διάθεσή τους προς εξέταση και τα πόθεν έσχες των πολιτικών προσώπων. Το καλαμπούρι, οι ίδιοι οι βουλευτές να "ελέγχουν" τα πόθεν έσχες των συναδέλφων τους, τελειώνει.
- Νέα πρόσωπα στην πολιτική ζωή: Η αλλαγή δεν αφορά τον ηλικιακό μέσο όρο. Η ανανέωση δεν επέρχεται αναγκαστικά μόνο με ηλικιακό κριτήριο αλλά κυρίως διασφαλίζοντας, πρώτ' απ' όλα τα ίδια τα κόμματα ότι οι υποψήφιοι που επιλέγουν για να καταρτίσουν τα ψηφοδέλτιά τους επιλέγονται όχι με κομματικά αλλά με αξιοκρατικά κριτήρια. Αυτό σημαίνει ότι τα πολιτικά κόμματα, και κυρίως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, οφείλουν να ακούσουν την κοινωνία αφήνοντας την ίδια να επιλέξει πρώτα ανάμεσα σε όσους θέλουν να είναι υποψήφιοι. Όσο τα δύο μεγάλα κόμματα επιμένουν να "φυτεύουν" στα ψηφοδέλτιά τους πρόσωπα που είτε είναι εκλεκτά της κομματικής νομενκλατούρας είτε είναι γόνοι πλουσίων πολιτικών οικογενειών είτε απλώς μαϊντανοί των τηλεπαραθύρων, η πολιτική θα απαξιώνεται και τα προβλήματα του τόπου θα συνεχίσουν να καλούνται να λύσουν- ατυχώς- οι αρεστοί και όχι οι άξιοι και ίσως πιο ικανοί. Αν τώρα μαζί με τα νέα πρόσωπα, γεννηθούν και φρέσκοι πολιτικοί σχηματισμοί στη χώρα, αυτό θα ήταν το ιδεατό.
- Άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων: Στο παρελθόν έχω κάνει μία γενικότερη τοποθέτηση πάνω στο θέμα του αν ευθύνονται ή όχι οι δημόσιοι υπάλληλοι για την σημερινή οικονομική κρίση της χώρας μας. Είμαι κάθετα αντίθετος στην αντίληψη που καλλιεργούν ορισμένοι ότι για τα ελλείμματα του κράτους φταίνε οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων θέλοντας έτσι να τους αναγάγουν τους ίδιους σε σύγχρονα εξιλαστήρια θύματα για μία κρίση που πρέπει τώρα να πληρώσουν είτε με άδικες οριζόντιες περικοπές, είτε με την απόλυσή τους είτε ακόμα και με την απαξίωση τους σε μία κοινωνία που την έχουν πείσει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι στην Ελλάδα ευθύνονται για την απώλεια θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Τα προσπερνώ όλα αυτά και έρχομαι στην ουσία. Πιστεύω στην άρση της μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων. Όχι, όμως, ως άλλοθι για να εξωθηθούν σε απόλυση όσοι δημόσιοι υπάλληλοι περισσεύουν. Αλλά για να υπάρξει πλέον μία αλλαγή στην φιλοσοφία και τον τρόπο λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης. Με διαδικασίες αξιοκρατικής αξιολόγησης που θα κινητροδοτήσουν το προσωπικό της δημόσιας διοίκησης να κάνει καλύτερα τη δουλειά του με τρόπο που θα αναγνωρίζεται και θα λαμβάνεται υπ' όψη για την προαγωγή και την μισθολογική τους αναβάθμιση. Η άρση της μονιμότητας θα είναι συνδεδεμένη με την άρση της αντίληψης που θέλει ένα δημόσιο υπάλληλο να νιώθει ισόβιος σε μία θέση. Σύσταση επιτροπών αξιολόγησης αποτελούμενες μεταξύ άλλων από ανώτατα στελέχη της εθνικής σχολής δημόσιας διοίκησης και όχι περισσότερους από έναν εκπροσώπους-συνδικαλιστές από την πλευρά των δημοσίων υπαλλήλων.
- Κομματικός συνδικαλισμός & δημόσια διοίκηση: Όταν οι πολίτες ζητούν την αποκομματικοποίηση της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, είναι αυτομάτως αυτονόητο ότι ζητούν από τα κόμματα να κόψουν τους κομματικούς δεσμούς επιρροής με το συνδικαλισμό μέσα στους εργασιακούς χώρους της δημόσιας διοίκησης. Προφανώς το δικαίωμα του συνδικαλισμού, όπως και αυτό της απεργίας, των δημοσίων υπαλλήλων είναι ανάγκη να διαφυλαχθεί. Όσο, όμως, πρέπει να μπουν νομικά και αυστηρώς απαράβατα όρια για το μέχρι ποιου σημείου ο συνδικαλισμός στη δημόσια διοίκηση έχει το δικαίωμα να νεκρώνει τις δημόσιες υπηρεσίες σε βαθμό που καθίσταται το δικαίωμα αυτό καταχρηστικό, άλλο τόσο πρέπει να τεθούν όρια που θα απαγορεύουν πλέον την άσκηση κομματικού συνδικαλισμού στις υπηρεσίες της δημόσιας διοίκησης. Το πρόβλημα δεν είναι το δικαίωμα του συνδικαλισμού. Το πρόβλημα είναι ο κομματικός συνδικαλισμός που ακυρώνει κάθε προσπάθεια αποκομματικοποίησης της ελληνικής δημόσιας διοίκησης όλα αυτά τα χρόνια. Οι δημόσιοι υπάλληλοι που εργάζονται για τις υπηρεσίες του κράτους θα δικαιούνται προφανώς να συνεχίζουν να αυτοοργανώνονται και να συνδικαλίζονται όσοι από αυτούς το επιθυμούν, προασπιζόμενοι τα εργασιακά τους κεκτημένα. Ο συνδικαλισμός όμως αυτός πρέπει να είναι αχρωμάτιστος αφενός για να διαφυλάσσονται οι προσπάθειες αποκομματικοποίησης της δημόσιας διοίκησης και αφετέρου να προστατεύονται οι ίδιοι οι δημόσιοι υπάλληλοι από λογικές κομματικού ρεβανσισμού. Τα πιστοποιητικά κομματικών φρονημάτων που ζητούνται μέχρι σήμερα από τους δημοσίους υπαλλήλους θα καταργηθούν μόνο όταν καταργηθεί ο κομματικός συνδικαλισμός στη δημόσια διοίκηση.
- Ελληνικά πανεπιστήμια: Στο θέμα αυτό δεν αρκεί να ζητούμε μόνο την αύξηση της χρηματοδότησής τους. Χρειάζονται να ληφθούν συγκεκριμένες πολιτικές αποφάσεις που θα τα βγάλουν από την ομηρία της απαξίωσης τους και θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις για μία Τριτοβάθμια εκπαίδευση που τα πτυχία τα οποία θα παρέχει στους αποφοίτους της θα είναι εξίσου ανταγωνιστικά με εκείνα όσων έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν σε κάποια καλά πανεπιστήμια του εξωτερικού. Για να φθάσουμε όμως στο σημείο αυτό πρέπει πρώτα τα ελληνικά πανεπιστήμια, στο πλαίσιο της αναγκαίας αυτονομίας τους, να αποφασίσουν να αλλάξουν ριζικά εκ των έσω. Λειτουργικά, οργανωτικά και ακαδημαϊκά. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πρώτον, αποκηρύσσονται άμεσα οι κομματικές παρατάξεις στα ελληνικά πανεπιστήμια. Ο φοιτητικός συνδικαλισμός παραμένει και αναβαθμίζεται ο ρόλος του. Αλλά μέσα στα αυστηρά ακαδημαϊκά πλαίσια εκπροσώπησης της φοιτητικής κοινότητας όπου θα ενθαρρύνεται η πολιτικοποίηση και ο προβληματισμός της νεολαίας πάνω στα σύγχρονα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και διεθνή ζητήματα. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, όμως, δεν θα επιτρέπεται να εκπροσωπούνται επισήμως από κανέναν μέσα στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Οι κομματικές σημαίες υποστέλλονται και μαζί με αυτές τερματίζεται η κομματικοποίηση των ελληνικών πανεπιστημίων. Δεύτερον, πρόσβαση μέσα στους χώρους των ελληνικών πανεπιστημίων έχουν μόνο τα εγγεγραμμένα ενεργά μέλη της φοιτητικής κοινότητας. Απαραίτητη είναι η φύλαξη των χώρων των δημοσίων πανεπιστημίων από ειδικό σώμα πανεπιστημιακής φρούρησης που θα υπάγεται στη διοίκηση του κάθε πανεπιστημίου. Το ειδικό σώμα φρούρησης, που δε θα έχει σχέση ούτε θα προέρχεται από το σώμα της ελληνικής αστυνομίας, θα έχει την ευθύνη της προστασίας της "ιδέας" του ασύλου μέσω της αποτροπής βανδαλισμών στους χώρους των πανεπιστημίων και της εισόδου κακοποιών στοιχείων που έχουν σκοπό την τέλεση έκνομων πράξεων. Απαγορεύεται η κατάληψη και η- με οποιονδήποτε τρόπο- παρεμπόδιση της ακαδημαϊκής λειτουργίας των πανεπιστημίων, καθένα από τα οποία θα υιοθετούν κώδικες συμπεριφοράς και λειτουργίας εντός των δημόσιων πανεπιστημιακών χώρων, τα μέλη των οποίων θα είναι υποχρεωμένα να σέβονται. Τρίτον, καταργείται η ισόβια μονιμότητα των πανεπιστημιακών. Διευκολύνεται η μετακίνησή τους από το ένα πανεπιστήμιο στο άλλο αναλόγως του γνωστικού τους αντικειμένου και της σχετικής δημόσια προκήρυξης. Κάθε πανεπιστήμιο θα είναι ελεύθερο να συνάπτει συνεργασία με κάθε ακαδημαϊκό που καταθέτει την υποψηφιότητά του και ο οποίος θα κρίνεται ανά τακτά χρονικά διαστήματα όχι μόνο από τις δημοσιεύσεις του αλλά και από τη γενικότερη ακαδημαϊκή παρουσία του εντός και εκτός του πανεπιστημίου. Η συνεργασία του θα ανανεώνεται ή μη, ανάλογα με τις επιδόσεις του που θα αξιολογούνται από το πανεπιστήμιο στο οποίο ενδιαφέρεται να διδάξει. Με τον τρόπο αυτό θα ενισχυθεί η ποιότητα του ακαδημαϊκού έργου και η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών πανεπιστημίων αφού θα μπορούν να προσελκύσουν αξιόλογο ακαδημαϊκό και ερευνητικό προσωπικό ακόμα και εκτός του ελλαδικού χώρου. Τέταρτον, τα πανεπιστήμια θα στοχεύουν να προσελκύσουν όχι μόνο τους πιο αξιόλογους Έλληνες ή ξένους ακαδημαϊκούς, αλλά και επαγγελματίες σε συγκεκριμένα γνωστικά αντικείμενα που θα έχουν το δικαίωμα υπό προϋποθέσεις να διδάξουν στους φοιτητές παρέχοντάς τους κυρίως επαγγελματική κατάρτιση. Έτσι θα προωθηθεί η καλύτερη διασύνδεση των ελληνικών πανεπιστημίων με την αγορά εργασίας, που θεωρώ ότι είναι ζητούμενο σε μία παγκοσμιοποιημένη αγορά εργασίας όπου οι νέοι απόφοιτοι των πανεπιστημίων σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο προσδοκούν από το πτυχίο και τις σπουδές τους την καλύτερη δυνατή επαγγελματική αποκατάσταση για το μέλλον τους. Πέμπτον, μία ακόμα πρόταση που έχει να κάνει κυρίως με τη είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση είναι η αναγκαιότητα για κάθε ελληνικό πανεπιστήμιο να θέτει τα κριτήρια και να επιλέγει το ίδιο τόσο το επίπεδο αποφοίτων που θα δεχθεί όσο και τον αριθμό αυτών. Κάθε εν δυνάμει φοιτητής θα έχει το δικαίωμα να καταθέτει σε περισσότερα του ενός ακαδημαϊκά τμήματα διαφορετικών πανεπιστημίων αλλά του ίδιου ευρύτερου γνωστικού αντικειμένου. Αφότου γίνουν αυτά και πολλά ακόμα βήματα που είναι απαραίτητα- στα οποία προφανώς συμπεριλαμβάνεται και η ανάγκη γενναιότερης κρατικής χρηματοδότησής τους υπό προϋποθέσεις-, τα ελληνικά πανεπιστήμια θα έχουν όλες τις προοπτικές για να σπάσουν, επιτέλους, τα δεσμά που τα κρατούν εδώ και χρόνια καθηλωμένα στο χθες. Μεταξύ των προτάσεων επί μίας αναγκαίας συνταγματικής αναθεώρησης, συμπεριλαμβάνω εδώ- γιατί είναι σχετική με τα θέματα παιδείας- και την κατοχύρωση του δικαιώματος ίδρυσης ιδιωτικών πανεπιστημίων στην Ελλάδα. Στηρίζω αυτήν την πρόταση υπό την αυστηρή προϋπόθεση ότι έχουμε πρώτα αναμορφώσει τις δομές και τους ελεγκτικούς μηχανισμούς ενός κράτους που όχι μόνο θεσπίζει τους νόμους αλλά είναι σε θέση να επιβλέπει την σωστή εφαρμογή τους χωρίς αποκλίσεις και περίεργες υποσημειώσεις.
- Παράνομη μετανάστευση: το θέμα δεν ακουμπάει μόνο το ιστορικό κέντρο της Αθήνας για το οποίο γίνεται πολύς λόγος, αλλά κάθε γωνιά της ελληνικής επικράτειας. Τα πρόσφατα κρούσματα εγκληματικότητας στο κέντρο της πρωτεύουσας σε συνδυασμό με την εκδήλωση ακραίων συμπεριφορών ορισμένων που παίρνουν το νόμο στα χέρια τους, είναι η λογική κατάληξη από τη μία μεριά της αδιαφορίας ή έστω ανικανότητας της πολιτείας μας να εφαρμόσει στοιχειωδώς τους νόμους και από την άλλη μίας ψευτοπροοδευτικής ευαισθησίας που θέλουν κάποιοι να πιστεύουν ότι καταδεικνύουν προασπιζόμενοι δήθεν τα δικαιώματα των λαθρομεταναστών. Και οι δύο περιπτώσεις καθίστανται επικίνδυνες όχι μόνο για τους ίδιους τους δυστυχείς λαθρομετανάστες αλλά και για το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας αφού και οι μεν και οι δε καταδικάζονται να ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης για διαφορετικούς λόγους η κάθε πλευρά. Επιτέλους πρέπει να μπει ένα τέλος τόσο στην ανικανότητα όσο και στον ψευτοπροοδευτισμό της υποκρισίας. Με το ελληνικό κράτος να αυστηροποιήσει τους ελέγχους και να συσταθεί ειδικών σώμα καταπολέμησης της λαθρομετανάστευσης. Άμεσος επαναπατρισμός όσων λαθρομεταναστών εντοπίζονται και στο μεταξύ κράτηση των παράνομων μεταναστών σε κέντρα κράτησης που είναι εκτός του αστικού ιστού των πόλεων. Η Ελλάδα θα δέχεται μόνο όσους μετανάστες μπορεί να αντέξει ο κοινωνικός ιστός και η οικονομία της. Σκληρή αυστηροποίηση των κριτηρίων παροχής του δικαιώματος παραμονής των μεταναστών στην Ελλάδα με κριτήρια που θα συνδέονται μεταξύ άλλων με τη χορήγηση ενός συγκεκριμένου χρονικού διαστήματος έως ότου βρουν εργασία σε ελληνικό έδαφος. Στο διάστημα αυτό, αν δεν έχουν βρει εργασία, θα υποχρεώνονται να εγκαταλείπουν τη χώρα. Αυστηροποίηση των υπάρχοντων κριτηρίων για την παραχώρηση ελληνικής ιθαγένειας και υπηκοότητας σε μετανάσταστες, τα οποία θα έχουν σχέση με τα χρόνια παραμονής τους στην Ελλάδα και την επιτυχία τους σε εξιδεικευμένες εξετάσεις γνώσης της ελληνικής γλώσσας, παιδείας και πολιτισμού.
- Φοροδιαφυγή- εισφοροδιαφυγή: το ελληνικό κράτος διαχρονικά έχει αποδειχθεί ανίκανο να συλλέξει τους φόρους, όχι από τους δημοσίους υπαλλήλους ούτε τους μικρομεσαίους- οι οποίοι είναι οι πιο συνεπείς- αλλά τους μεγαλοοφειλέτες, οι οποίοι μέχρι σήμερα παραμένουν ατιμώρητοι. Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο το ελληνικό δημόσιο να μην έχει αναθέσει ακόμα σε ιδιωτική εταιρεία- κατόπιν διεθνούς διαγωνισμού- τη μηχανογράφηση του φορολογικού συστήματος, το κυνήγι των φοροφυγάδων και το συμμάζεμα του χάους που επικρατεί στις εφορίες. Είναι προφανές ότι το στελεχιακό δυναμικό στις εφορίες είτε είναι κατώτερο των περιστάσεων είτε είναι ανεπαρκές να φέρεις εις πέρας ένα τόσο φιλόδοξο project, όπως αυτό της ριζικής πάταξης της φοροδιαφυγής. Παραδειγματική τιμωρία όσων έχουν κλέψει επανειλημμένα το ελληνικό δημόσιο μέσω της φοροδιαφυγής. Ποινές που θα ισοδυναμούν με δήμευση περιουσιών. Σκληρές ποινές χωρίς καμία επιείκια και για τους εργοδότες που έχουν εντοπιστεί να εισφοροδιαφεύγουν εις διπλούν.
- Επιστροφή στις αγροτικές ρίζες: Η οικονομία του ελληνικού κράτους από τα πρώτα κιόλας χρόνια της ανεξαρτησίας του στηρίχθηκε κατά βάση στην αγροτική παραγωγή και την καλλιέργεια της γης. Δεν είναι τυχαίο ότι μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή η αστική τάξη εκπροσωπούσε μόλις το 25% περίπου, αφού η πλειοψηφία των Ελλήνων ήταν απλοί αγρότες. Σήμερα η αναλογία αυτή έχει αντιστραφεί επιτείνοντας τα δεινά της αστυφιλίας που γνώρισε τις τελευταίες δεκαετίες η Ελλάδα βάζοντας χειρόφρενο στην αγροτική παραγωγή. Προϋπόθεση για την αναδιάταξη της παραγωγικής βάσης της ελληνικής οικονομίας, είναι οι Έλληνες να ξεκινήσουν και πάλι να παράγουν. Όχι μόνο υπηρεσίες, αλλά κυρίως προϊόντα που θα μπορούμε να εξάγουμε στο εξωτερικό και κατ' επέκταση θα περιορίσουν το έλλειμμα εξωτερικών συναλλαγών. Κοινώς πρέπει οι Έλληνες, και κυρίως οι νέοι να επιστρέψουν στην αγροτική παραγωγή. Για να γίνει αυτό πρέπει να τους δοθούν κίνητρα. Τα οποία θα είναι είτε με την μορφή οικονομικής επιχορήγησης, φορολογικών διευκολύνσεων, γενναίων φοροαπαλλαγών που θα αγγίζουν ακόμα και το 50% για να ασχοληθούν με τη γεωργία δίνοντας κυρίως έμφαση στις νέες καλλιέργειες και τα βιολογικά προϊόντα. Το κράτος αντί να μιλάει γενικά και αόριστα ότι στηρίζει την νεανική επιχειρηματικότητα, να πάρει εδώ και τώρα μέτρα που θα κάνουν και πάλι ελκυστική την καλλιέργεια της γης και θα ενθαρρύνει τους Έλληνες να επιστρέψουν από εκεί που ξεκίνησαν δίνοντας παράλληλα ζωή στην ελληνική περιφέρεια.
- Προώθηση του ελληνικού πολιτισμού: Επικεφαλής του Υπουργείου Πολιτισμού της Ελλάδας θα οριστεί μία διεθνούς ακτινοβολίας ελληνική προσωπικότητα που θα είναι ευρείας πολιτικής αποδοχής. Θα διορίζεται κάθε πέντε χρόνια και στο διάστημα αυτό θα ασχολείται μόνο με την εκστρατεία διεθνούς πολιτισμικής προβολής της χώρας μας. Η ανάδειξη των πολιτισμικών συγκριτικών πλεονεκτημάτων της Ελλάδας θα γίνει σε συνάρτηση με την προβολή του ελληνικού τουρισμού στο εξωτερικό. Το πρόσωπο αυτό θα είναι με άλλα λόγια ο πρέσβης ή η πρέσβειρα του ελληνικού πολιτισμού διεθνώς και ως μοναδική αποστολή θα έχει την οργάνωση διεθνών επαφών στο εξωτερικό με ανθρώπους των γραμμάτων και των τεχνών ενώ στόχος θα είναι η ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας για όλα τα κρίσιμα ζητήτηματα που αφορούν την εκάστοτε περίοδο την Ελλάδα. Κοινώς τα πρόσωπα που θα υπηρετήσουν τη θέση αυτή θα βάλουν τις βάσεις και θα υλοποιήσουν μία πολύ σημαντική παράμετρο της εξωτερικής πολιτικής της χώρας μας, που μέχρι σήμερα παραμένει παραμελημένη. Τη λεγόμενη "πολιτισμική διπλωματία" που μόνο πολλαπλά οφέλη έχει να δώσει για τη χώρα μας και το ρόλο της στο διεθνές στερέωμα.
Οι παραπάνω προτάσεις είναι μερικές μόνο από τις πολλές που έχει να συνεισφέρει ο καθένας μας για να κάνει επιτέλους η Ελλάδα ένα βήμα στο δρόμο προς το νέο ραντεβού με την ιστορία της. Ένα ραντεβού στο οποίο δεν πρέπει κανείς μας να είναι απών. Τα πράγματα θα αλλάξουν όταν γίνουμε συμμέτοχοι σε αυτήν την αλλαγή. Είναι προφανές ότι δε μπορούμε να συμφωνούμε όλοι σε όλα. Θέλω να ελπίζω όμως ότι οι παραπάνω προτάσεις που επεξεργάστηκα όλο το προηγούμενο διάστημα και ένα μικρό μόνο μέρος από αυτές καταθέτω μέσω του Protagon δημόσια, μπορούν να γίνουν η αφορμή μαζί με άλλες για να μπει την Ελλάδα στην τροχιά μίας πραγματικής αναμόρφωσης τους εαυτού της. Πάντα προς το καλύτερο και σβήνοντας όλα αυτά για τα οποία έχουμε κάθε δικαίωμα να είμαστε αγανακτισμένοι ως Έλληνες πολίτες σήμερα.
(πηγή: www.protagon.gr)
