Στη συνέντευξη τύπου του Αντιπροέδρου Κυβέρνησης και Υπουργού Οικονομικών κ. Ευάγγελου Βενιζέλου για τα αποτελέσματα του Συμβουλίου Κορυφής των χωρών της Ευρωζώνης, έγινε και επίσημα η έναρξη μίας περιόδου με χαρακτηριστικά λιτότητας και χαμηλότερου επιπέδου ζωής.
«Μιλούσαμε για μία επιμήκυνση της τάξεως των 5 ή των 7 ετών και καταλήξαμε σε μία γιγαντιαία επιμήκυνση της τάξεως των 30 ετών. Εάν σκεφθείτε ότι το διάστημα που καλύπτεται πλέον δεν είναι το διάστημα μέχρι τα μέσα του 2014, αλλά και ολόκληρο το 2020, έχουμε μπροστά μας 40 χρόνια.», δήλωσε ο υπουργός, γεγονός που δίχως αμφιβολία μας προκαλεί ένα αίσθημα εξάρτησης από ξένους παράγοντες. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο αλλά και το σύνολο των τραπεζών, δε θέτουν απλά τους όρους, αλλά αντίθετα μας «διατάζουν» να προχωρήσουμε βήμα-βήμα προς μία νέα πραγματικότητα.
Σε αυτήν την πραγματικότητα όμως, δε χωρούν διαφορετικές πολιτικές, ακόμα και με αλλαγή κυβερνήσεων, καθώς το μνημόνιο στο οποίο έχουμε υποβληθεί διάρκειας 40 ετών, μας περιορίζει όσον αφορά την εξέλιξη των γεγονότων. Πριν μιλούσαμε για επιτόκιο περίπου 5%-6% για 4-5 χρόνια, ενώ τώρα μιλάμε για επιτόκιο 3,5% για 40 χρόνια. Αλήθεια, ποιος κέρδισε τελικά στη σύνοδο κορυφής;
Παράλληλα, στο νέο μνημόνιο, συμμετέχουν και ιδιωτικές εταιρίες, και γενικότερα ο ιδιωτικός τομέας. Μήπως είναι η ώρα να σκεφτούμε τι πραγματικά θα ήθελε μία ιδιωτική επιχείρηση βοηθώντας όχι μία άλλη επιχείρηση, αλλά ένα ολόκληρο κράτος; Ο ιδιωτικός τομέας δε συγχωρεί, και το αντάλλαγμα για τη συμμετοχή του στο νέο πακέτο δισεκατομμυρίων θα έχει σίγουρα διασφαλίσει πολλά κέρδη.
