του Νίκου Χατζηνικολάου
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα
η χώρα μας είναι η απουσία σοβαρής και αξιόπιστης πολιτικής λύσης στο πρόβλημα
της διακυβέρνησης. Στην πιο επικίνδυνη, ίσως, καμπή της μεταπολεμικής εθνικής
μας πορείας, η ηγεσία μας αποδεικνύεται ανίκανη να συνεννοηθεί και να
συνεργασθεί για την έξοδο από την κρίση. Και εξακολουθεί να λειτουργεί και να
συμπεριφέρεται με όρους και πρακτικές των δεκαετιών του ’80 και του ’90!
Η μάχη για την καρέκλα και την κουτάλα
παραμένει κύριο μέλημά τους. Η σωτηρία της πατρίδας… δευτερεύον! Το πολιτικό
μας προσωπικό, με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις, συνεχίζει να υπολογίζει και να
ζυγίζει πριν από κάθε λέξη ή κίνησή του το λεγόμενο πολιτικό κόστος… Και ο
λαϊκισμός περισσεύει, ενώ το «παράδειγμα» απουσιάζει.
Είναι απολύτως προφανές και το παραδέχονται
πλέον ακόμη και τα ίδια τα στελέχη της, ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει
αποτύχει παταγωδώς! Βρέθηκε πριν από δύο χρόνια στην εξουσία, υποσχόμενη λεφτά
που… δεν υπήρχαν. Στη συνέχεια έχασε έξι-επτά πολύτιμους μήνες μέχρι να
καταλάβει τι ακριβώς συμβαίνει, να διορίσει γραμματείς και… Φαρισαίους και να
υπερβεί το… ψυχολογικό της σοκ! Και όταν επιτέλους άρχισε να κυβερνά, μας
οδήγησε σε ένα Μνημόνιο, που έφερε την τρόικα στην… εξουσία και την ύφεση στην
οικονομία. Από εκείνο το χρονικό σημείο μέχρι σήμερα, έχουμε ζήσει την αποθέωση
της προχειρότητας, της επιπολαιότητας, του ερασιτεχνισμού και της παλινωδίας.
Μας έχουν σώσει τρεις ή τέσσερις φορές! Έχουν υποσχεθεί επιστροφή στις αγορές
και στην ανάπτυξη άλλες τόσες. Και δεν έχουν πέσει έξω μόνο στις προβλέψεις
τους, αλλά και σε όλους ανεξαιρέτως τους διακηρυγμένους στόχους τους.
Αυτή η πανθομολογούμενη κυβερνητική αποτυχία
οδηγεί τώρα και σε σκλήρυνση της στάσης των δανειστών μας, που πιέζουν
ασφυκτικά για νέα, αιματηρά μέτρα, αλλά και για την ουσιαστική «απαλλοτρίωση»
της δημόσιας περιουσίας μας. Γιατί, βέβαια, σε μια εποχή που οι
χρηματιστηριακές αποτιμήσεις των κρατικών επιχειρήσεων βρίσκονται στο ναδίρ και
η αξία των ακινήτων έχει πιάσει πάτο, τι άλλο από… απαλλοτρίωση των ασημικών
της χώρας μπορεί να σημαίνει ο εξαναγκασμός της να τα πωλήσει άρον-άρον και…
μπιρ παρά;
Και βέβαια, παράλληλα με την περιουσία της
χώρας, κινδυνεύει πλέον ευθέως και η κοινωνική της συνοχή. Οι συνεχείς
φορολογικές επιδρομές έχουν οδηγήσει σε πλήρη οικονομική εξουθένωση των ασθενών
εισοδηματικών τάξεων, ενώ κατατρώγουν ταχύτατα τις ελάχιστες εναπομείνασες
καταθέσεις της άλλοτε ανθούσας μεσαίας τάξης, οδηγώντας την σε μαρασμό και
τελικά σε διάλυση. Μόνον οι πολύ πλούσιοι έχουν μείνει στο απυρόβλητο! Αυτοί,
όμως, με ελάχιστες εξαιρέσεις, έχουν ήδη μεταφέρει τα χρήματά τους και συχνά
και τις έδρες των εταιρειών τους σε φορολογικούς παραδείσους. Και έτσι έχουν
πλέον περιορισμένο ενδιαφέρον για τις εξελίξεις στη χώρα… Τη χώρα που σύντομα
θα βρεθεί στη δίνη οξύτατης κοινωνικής αναταραχής, ίσως και έκρηξης! Ιδίως αν
δεν αναληφθούν γρήγορα πρωτοβουλίες για την ανακούφιση των φτωχών νοικοκυριών…
Μέσα σε αυτή τη δυσοίωνη ατμόσφαιρα και με
τον πρωθυπουργό να εμφανίζει ορατά και διά γυμνού οφθαλμού δείγματα πολιτικής
και προσωπικής κόπωσης, το κρίσιμο θέμα που αναδεικνύεται τώρα στη χώρα είναι
να υπάρξει ισχυρή και σταθερή πολιτική διεύθυνση. Οι συνεχείς, μάλιστα, γκάφες
και αναδιπλώσεις Βενιζέλου, των τελευταίων ημερών, υπογραμμίζουν με δραματικό
τρόπο την ανάγκη αυτή. Και οι δημοσκοπικές επιδόσεις του ΠΑΣΟΚ, που έφθασαν στο
ιστορικό χαμηλό του 15%, αποδεικνύουν ότι η παρούσα κυβέρνηση δεν διαθέτει
πλέον δημοκρατική νομιμοποίηση.
Όσο για την επιμονή της αξιωματικής
αντιπολίτευσης να ζητά και να επιδιώκει αυτοδύναμη εξουσία, όχι μόνον δεν έχει
δημιουργήσει την ισχυρή δυναμική ενός νέου, ελπιδοφόρου ρεύματος, αλλά,
αντίθετα μάλιστα, αντιμετωπίζεται από τους πολίτες με έντονη επιφύλαξη. Το 22%
που συγκεντρώνει η Ν.Δ. στα τελευταία γκάλοπ αυτό δείχνει. Άλλωστε, οι ευθύνες
των τελευταίων κυβερνήσεών της είναι και πρόσφατες και μεγάλες, ενώ και το
επιτελείο που εμφανίζεται σήμερα γύρω από τον Αντώνη Σαμαρά δεν έχει καταφέρει
να πείσει τους πολίτες για την επάρκεια και την αξιοπιστία του. Και βέβαια,
έχουν σκεφθεί στη Συγγρού πόσο δύσκολο θα είναι σε αυτή τη φάση των πραγμάτων
να κυβερνήσουν, έχοντας απέναντί τους, τους συνδικαλιστικούς μηχανισμούς του
ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς; Νομίζουν ότι ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ θα απέχουν των
κινητοποιήσεων, όπως πράττουν σήμερα, για να διευκολύνουν την παράταξη από την
οποία προέρχονται οι ηγεσίες τους;
Η λύση, έστω και προσωρινή, για να αλλάξει
σελίδα η χώρα είναι αυτή που η στήλη προτείνει σταθερά τον τελευταίο καιρό.
Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, που θα καλύπτει το ευρύτερο δυνατό πολιτικό φάσμα
και, πάντως, σίγουρα με τη συμμετοχή των δύο μεγάλων κομμάτων. Και αν αυτό
συμβεί έπειτα από εθνικές εκλογές, ώστε να αποτυπωθεί ο νέος πολιτικός χάρτης
που έχει ήδη διαμορφωθεί, ακόμη καλύτερα… Το πράγμα επείγει! Η παρούσα
κυβέρνηση έχει τελευτήσει τον πολιτικό της βίο. Απομένει η ληξιαρχική πράξη. Η
χώρα δεν μπορεί να περιμένει!
