του Αντώνη Γαλανόπουλου
Στις 13 Φεβρουαρίου, ο Ανδρέας Λοβέρδος, πολιτικός
του εκσυγχρονισμού και εσχάτως της ανόρθωσης, έδωσε το τηλεοπτικό παρόν στην
εκπομπή του Γιώργου Αυτιά, του δημοσιογράφου που προσωποποιεί τον κακώς
εννοούμενο λαϊκισμό στην ενημέρωση, όπου πρότεινε «την απεξάρτηση της
αποζημίωσης του έλληνα βουλευτή από το κρατικό προϋπολογισμό».
Απαντάει ο Αντώνης Γαλανόπουλος.
Η συνέντευξη του υπουργού Υγείας δεν θα με απασχολούσε
εάν δεν άκουγα στη ραδιοφωνική Ελληνοφρένεια
ένα απόσπασμα, στο οποίο ο Α. Λοβέρδος μιλά για την απεξάρτηση του μισθού των
βουλευτών από τον κρατικό προϋπολογισμό. Μου δημιούργησε τέτοιο σοκ η
κυνικότητα της δήλωσης που αμέσως έκανα μια σχετική αναζήτηση στο διαδίκτυο. Η
δήλωση δεν αναφερόταν πουθενά. Ούτε σε ένα μεγάλο ειδησεογραφικό site, ούτε σε
ένα blog. Αναγκαστικά κατέφυγα στην προσωπική ιστοσελίδα του υπουργού, όπου
εξαντλώντας όλα τα αποθέματα μαζοχισμού, παρακολούθησα όλη την συνέντευξη,
μέχρι να φτάσω στο επίμαχο σημείο.
«Το είχα
συμπεριλάβει στις προτάσεις για το ασφαλιστικό το 2010 αλλά δεν υπήρχε τότε
διάθεση να ψηφιστεί. Νομίζω τώρα είναι αναπόφευκτο, θα ψηφιστεί. Στη πρόταση
μου, τώρα, που θα κάνω την επόμενη εβδομάδα, απεξαρτώ, προτείνω την απεξάρτηση
της αποζημίωσης του έλληνα βουλευτή από το κρατικό προϋπολογισμό. Δηλαδή
προτείνω όποιος θέλει να πληρώνεται από το κράτος, από τη βουλή να πληρώνεται
αλλά όποιος δεν θέλει -εγώ δεν θα θέλω- ο χρηματοδότης του να είναι ιδιώτης και
γνωστός. Δηλαδή, να πω εγώ, κύριοι, δεν θέλω τα λεφτά σας, θέλω μόνος μου να
αναζητώ ανθρώπους οι οποίοι πιστεύουν ότι είμαι χρήσιμος, αυτοί να με
χρηματοδοτούν κι εσείς να ξέρετε ποιοί είναι αυτοί. Το σύστημα το αμερικάνικο.
Θα το παλέψω για να περάσει.»
Ο Γιώργος Αυτιάς
προφανώς εκστασιάζεται από τη πρόταση είτε γιατί δεν κατάλαβε τι ακριβώς είπε ο
υπουργός είτε γιατί υπέθεσε ότι ο δεύτερος μεγαλομέτοχος του ΣΚΑΪ και πρόεδρος
του Ολυμπιακού θα εκτιμούσε τα φανατικά ολυμπιακά αισθήματα του Ανδρέα Λοβέρδου
και θα γινόταν ο προσωπικός του χορηγός.
Ας πάρουμε όμως τα
πράγματα από την αρχή. Ο Υπουργός Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης μάς λέει
ότι έχει ξαναπροτείνει τη συγκεκριμένη ρύθμιση πριν από μια διετία. Χωρίς πάλι
να λάβει την απαραίτητη προσοχή από τα Μ.Μ.Ε. Στο τέλος της δήλωσής του
βαφτίζει τη πρόταση του «το αμερικάνικο σύστημα». Φαντάζομαι δεν θα σας εκπλήξω
αν σας πω ότι αυτό είναι ένα ακόμα καταφανές ψεύδος. Το «αμερικάνικο σύστημα»
αφορά στη χρηματοδότηση των κομμάτων, και κυρίως στη χρηματοδότηση της
καμπάνιας των υποψηφίων, και όχι στην αμοιβή των Γερουσιαστών. Σύμφωνα με το usgovinfo.about.com,
ο μισθός των αμερικανών γερουσιαστών ανέρχεται σε 174.000 δολάρια και αποτελεί
πηγή δυσφορίας για τους φορολογούμενους. Επομένως, ο Ανδρέας Λοβέρδος επιχειρεί
για δεύτερη φορά σε τρία χρόνια να περάσει μια ρύθμιση για την αμοιβή των
βουλευτών καθαρά προσωπικής του έμπνευσης, η οποία δεν εφαρμόζεται πουθενά
αλλού διεθνώς.
Το επαναλαμβάνω για
να αποφύγουμε τις παρεξηγήσεις. Δεν μιλάμε για τη χρηματοδότηση των κομμάτων
αλλά για την χρηματοδότηση των εκλεγμένων βουλευτών και των υπουργών. Ο Ανδρέας
Λοβέρδος προτείνει με απλά λόγια τη νομιμοποίηση της μίζας, την δια νόμου
μετατροπή των βουλευτών σε αχυρανθρώπους οικονομικών συμφερόντων. Αυτή είναι η
νεωτερική πρόταση Λοβέρδου στη χώρα όπου κανένας πολιτικός δεν έχει
καταδικαστεί για τα σκάνδαλα της Siemens και του Βατοπεδίου, όπου οι δύο
τελευταίοι υπουργοί Οικονομικών έχουν δεχθεί κριτική για τις αποφάσεις τους στη
περίπτωση των οφειλών του Γ. Ραπτόπουλου της EXPRESS SERVICE και
στο σκάνδαλο της Proton Bank του Λ. Λαυρεντιάδη, αντίστοιχα. Στη
χώρα όπου όταν συγκεκριμένοι βουλευτές αποφασίσουν να δράσουν (από μια επιστολή
εώς μια ανεξαρτητοποίηση), όλοι κοιτούν προς το πραγματικό τους αφεντικό, έναν
ισχυρό αλλά χρεωμένο δημοσιογραφικό οργανισμό…
Εντυπωσιάζει,
ακόμη, η φράση του υπουργού «τώρα είναι αναπόφευκτο, θα ψηφιστεί». Έχει
πλήρη συνείδηση ότι για να προωθήσει τη πρόταση του θα πατήσει στην λαϊκή
απόγνωση, θα εκμεταλλευτεί τον θυμό που προκαλούν στον λαό τα βουλευτικά
προνόμια. Ξέρει ότι η «απεξάρτηση από τον κρατικό προϋπολογισμό» θα ακουστεί
«γλυκιά» στα αυτιά των πολιτών, όπως ακούστηκε και στα αυτιά του δημοσιογράφου
των κατατρεγμένων, Γιώργου Αυτιά.
Η ρύθμιση αυτή θα
θεσπίσει κι επίσημα τη διάκριση ανάμεσα σε αυτόν που δίνει στον βουλευτή την
εξουσία (η εκλογή μέσω της ψήφου) και σε αυτόν που δίνει στο βουλευτή τις
διαταγές, τα κελεύσματα (η εξάρτηση μέσω της χρηματοδότησης). Φανταστείτε
μικρές αγορασμένες κοινοβουλευτικές ομάδες, σκεφτείτε τι αποφάσεις θα παίρνουν
Υπουργοί Άμυνας, Υγείας, Παιδείας, Μεταφορών, Ανάπτυξης, αν έχουν νόμιμους
χορηγούς – έχοντας δει τι κάνουν με το φόβο της παράνομης μίζας. Το μόνο
κέρδος θα είναι ότι ενώ τώρα αναρωτιέσαι ποια συμφέροντα εξυπηρετούν οι
πολιτικοί με τις αποφάσεις τους, τότε θα το ξέρεις από πριν και με
ακρίβεια.
Το διακύβευμα είναι
η αυτονομία της πολιτικής από τα εξωθεσμικά κέντρα, η λογοδοσία των πολιτικών
στους ψηφοφόρους τους, η εξασφάλιση της αποκλειστικής σύνδεση της λαϊκής
εντολής με το παραγόμενο κυβερνητικό έργο. Φυσικά κι όλα αυτά δεν εξαρτώνται
αποκλειστικά από τον τρόπο μισθοδοσίας των βουλευτών και των υπουργών αλλά η
κυνικά απροκάλυπτη πρόταση Λοβέρδου δείχνει την κατεύθυνση: ο στόχος τους είναι
ο περιορισμός της λαϊκής εξουσίας που ελέγχει τη δράση τους. Θέλουν να
αποσυνδέσουν την ψήφο από τις μετέπειτα επιλογές τους, θέλουν να είναι
ανεξέλεγκτοι.
Επομένως, είναι
επιτακτική ανάγκη και υποχρέωση να πιέσουμε και να επιβάλουμε την εισαγωγή τόσο
μέτρων ενίσχυσης της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, όπως η τροποποίηση
του ρόλου του βουλευτή και η επαναφορά της απλής αναλογικής, όσο και δομών
άμεσης δημοκρατίας στο πολιτικό σύστημα, όπως η δυνατότητα πρόκλησης από
τα κάτω δημοψηφίσματος, οι νομοθετικές πρωτοβουλίες των πολιτών κι η αρχή της
ανακλητότητας.
(πηγή: Το
κείμενο αυτό γράφτηκε ειδικά για το διαδίκτυο, για το UNFOLLOW, unfollowapantiseis.wordpress.com)
