Ένα το ζητούμενο… η πλειοψηφία!

   Στις 6 Μαΐου, όλα τα κόμματα θέτουν διλήμματα και προγράμματα σκόπιμου χαρακτήρα. Οι υποψήφιοι προσπαθούν να κερδίσουν ότι χάσει ο πολιτικός τους αντίπαλος, ενώ η πλειοψηφία του πρώτου κόμματος παραμένει το ζητούμενο για κάθε κόμμα ή κίνημα.

   Ο Αντώνης Σαμαράς, πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, δε δέχεται (;) συγκυβέρνηση, υπό τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ. Έτσι λέει τουλάχιστον για την ώρα. Ο Βενιζέλος, ως πολιτικός του αντίπαλος, ψηφίζει εξίσου όχι σε ένα μη συνδυασμένο σχηματισμό, όπως θα έλεγε και ο ίδιος. Την ίδια στιγμή, παρόμοια στάση κρατούν και τα κόμματα της Αριστεράς στο κάλεσμα του Τσίπρα για συμπαράταξη. Αλήθεια, βγαίνει κάποιο νόημα; Οι δημοσκοπήσεις έδειξαν τι ακριβώς μας περιμένει. Είτε θα υπάρξουν συνεργασίες για παραγωγή πλειοψηφίας, είτε θα οδηγηθούμε σε ένα νέο κύκλο διαπραγματεύσεων, υπό το πρίσμα της αδυναμίας σχηματισμού κυβέρνησης.

   Τι γίνεται, στην περίπτωση που κανένα κόμμα δεν έχει εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών στη Βουλή; Το Σύνταγμα προβλέπει τις διαδικασίες που οφείλει να ακολουθήσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Πρόκειται για μια σειρά ανάθεσης διερευνητικών εντολών για σχηματισμό Κυβέρνησης στους αρχηγούς των πολιτικών κομμάτων που εκπροσωπούνται στη Βουλή. Αν οι διερευνητικές εντολές δεν τελεσφορήσουν, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καλεί τους αρχηγούς των κομμάτων και, αν επιβεβαιωθεί η αδυναμία σχηματισμού Κυβέρνησης που να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής, επιδιώκει τον σχηματισμό Κυβέρνησης από όλα τα κόμματα της Βουλής για τη διενέργεια εκλογών. Σε περίπτωση αποτυχίας αναθέτει στον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας ή του Αρείου Πάγου ή του Ελεγκτικού Συνεδρίου τον σχηματισμό Κυβέρνησης, όσο το δυνατόν ευρύτερης αποδοχής, για να διενεργήσει εκλογές, και διαλύει τη Βουλή (άρθρο 37 παρ. 3 Συντάγματος).