του Κώστα Γιαννακίδη
Υπάρχουν κάτι γραφεία στο
Μανχάταν που λες ότι χτίστηκαν από αγγέλους, ή δαίμονες, μέσα στα σύννεφα. Η
διακόσμηση τους κόστισε όσο ένας προϋπολογισμός μικρής χώρας. Κοπάδια ζώων
έδωσαν δέρμα για τα έπιπλα και μαλλί για τις μοκέτες που υποδέχονται τακούνια
με καλλίγραμμες γραμματείς από πάνω.
Γκαλερίστες έγιναν πιο πλούσιοι και
καλλιτέχνες κρέμασαν έργα για λίγα μάτια και πολλά λεφτά. Οι άνθρωποι που έχουν
το κλειδί τους δεν είναι συνηθισμένοι. Ένας άνθρωπος που κλείνει όλο το
Μανχάταν σε μια ματιά, δεν μπορεί να είναι συνηθισμένος. Διαχειρίζεται δισεκατομμύρια
και βρίσκει ποίηση μέσα στη στατιστική.
Κάθε πρωί αυτός ο τύπος
παίρνει ένα email που θα το διαβάσει όπως και να έχει. Στον υπολογιστή ή στο
Blackberry. Στη λιμουζίνα ή στη λεκάνη της τουαλέτας. Είναι το ξεκίνημα της
μέρας του, το λίπασμα για τις ιδέες του. Τις τελευταίες μέρες αυτός ο άνθρωπος
ενημερώνεται για τις αυξημένες πιθανότητες που συγκεντρώνει η έξοδος της
Ελλάδας από το ευρώ. Αν τώρα εσείς πιστεύετε ότι η πληροφόρηση αυτή «εντάσσεται
στην εκστρατεία τρομοκράτησης του ελληνικού λαού» μπορείτε να το γράψετε με
κεφαλαία στο προφίλ σας και να καμαρώνετε τα like. Απλώς φροντίστε να το μάθει
και ο άνθρωπος μας στο Μανχάταν, μην ξοδεύεται άδικα για reports και προνομιακή
ενημέρωση.
Λοιπόν αφήστε στην άκρη
πρωθυπουργούς, προέδρους κρατών και οργανισμών. Και ας θεωρήσουμε ότι όλοι
αυτοί σκοπεύουν, απλώς, να μετατρέψουν τον σοφό λαό μας σε τρομαγμένο
κοτόπουλο. Δείτε κάτι άλλο. Τις τελευταίες μέρες οι μεγαλύτεροι οικονομικοί
οργανισμοί του πλανήτη ενημερώνουν στελέχη και πελάτες για την ενδεχόμενη
αποχώρηση της Ελλάδας από το κοινό ευρωπαϊκό νόμισμα. Και αυτό, ξέρετε, δεν
γίνεται για να τρομοκρατήσουν εσάς πριν πάτε στην κάλπη. Είναι ένα σενάριο που
συνεχώς ενισχύει τη σχέση του με την πραγματικότητα. Εσείς, πάλι, θα επιμείνετε
ότι πρόκειται για σχέδιο «παραπληροφόρησης του ελληνικού λαού τώρα που
αποφάσισε να πάρει τις τύχες στα χέρια του.» Θα μπορούσε να ισχύει, αν ο
πετρελαιάς στο Ντάλας ψήφιζε στη Β' Αθηνών και σκεφτόταν να το ρίξει στον
Καμμένο. Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο επειδή δεν λες εύκολα ψέματα στον πετρελαιά.
Όμως εδώ επιμένουμε στην άρνηση του απλού, του λογικού, του αυτονόητου. Ο
πλανήτης ετοιμάζεται για το Grexit, η εικασία γίνεται σταδιακά πεποίθηση, οι
άνθρωποι αποδέχονται αυτό που εμείς παριστάνουμε ότι δεν βλέπουμε. Παραδέχομαι
βέβαια ότι υπάρχουν στιγμές που αδυνατώ να επιλέξω μεταξύ Citigroup και Βούτση.
Είμαι, όμως, σίγουρος γι' αυτό που πιστεύουν όσοι τυχεροί βρίσκονται μακριά από
εδώ. Στην πράξη το πιστεύουν και όσοι είναι μαζί μας, έχουν ένα κομπόδεμα και
το φυγαδεύουν όπως ή μάνα τα παιδιά της στην καταστροφή της Σμύρνης. Όμως το
θέμα μου δεν είναι αυτό. Το θέμα μου είναι η επιμονή ενός μεγάλου τμήματος του
δημοσίου λόγου να κατατάσσει όλα αυτά στη σφαίρα του υποβολιμαίου ή του
φανταστικού.
Για τον μέσο
«αντιμνημονιακό» πανελίστα ακούμε τον επιθανάτιο ρόγχο της συνωμοσίας που
σβήνει κάτω από το φως της αλήθειας. Τελεία και παύλα. Διότι «σιγά μη μας
διώξουν από το ευρώ και σιγά μη φύγουμε μόνοι μας, δεν γίνονται αυτά τα
πράγματα, είναι απειλές προκειμένου να τρομοκρατηθεί ο λαός και να ψηφίσει τους
υπαλλήλους της Μέρκελ.» Μετά τα πράγματα γίνονται απλά, εξηγούνται τα πάντα:
«αν φύγουμε θα καταρρεύσουν και αυτοί, τους κρατάμε στο χέρι, μπλοφάρουν, δεν
θα μας αφήσουν να χρεοκοπήσουμε.» Το εκπληκτικό είναι ότι την μπλόφα την
αντιλαμβάνεται ο Παύλος Χαϊκάλης, αλλά αδυνατεί να την πιάσει το καλοπληρωμένο
διδακτορικό που συντάσσει reports για τους πελάτες της Morgan Stanley. Βέβαια ο
Παύλος Χαϊκάλης εξελέγη από τον ελληνικό λαό, ενώ ο τύπος της Morgan Stanley
δεν έχει καν την πολιτική νομιμοποίηση που λέει και ο Τσίπρας. Είναι
εξοργιστικά παράλογο. Κάθε μέρα λαμβάνουμε σαφείς προειδοποιήσεις που το
«ρεύμα» τις κατατάσσει στις κούφιες απειλές. Ο Ομπάμα και ο Μεντβέντεφ
θεωρούνται παπαγάλοι, ο πλανήτης τρέμει μπροστά στον ελληνικό τσαμπουκά και
όταν η γροθιά μας χτυπήσει στο τραπέζι θα λερωθούν από τον πικρό καφέ τους.
Πόσο βλάκες Θεέ μου, πόσο αδίστακτοι.
(πηγή: www.protagon.gr)
