ΙΩΑΝΝΗΣ
ΣΤΟΥΡΝΑΡΑΣ (Υπουργός Οικονομικών): […] Το Μνημόνιο είναι το αποτέλεσμα
της κρίσης. Δεν είναι το αίτιο της κρίσης. Το Μνημόνιο λοιπόν, δεν φταίει για
την τρέχουσα δύσκολη οικονομική και κοινωνική συγκυρία στη χώρα μας.
Αυτή
οφείλεται πρώτον, στο ότι η χώρα αυτή επί τριάντα πέντε συναπτά έτη
δαπανά ετησίως 5% έως 10% περίπου περισσότερα από ό,τι παράγει κυρίως μέσω
της αλόγιστης επέκτασης ενός αναποτελεσματικού, ισοπεδωτικού,
κομματοκρατούμενου και διαχειριστικά εντόνως ελλειμματικού κράτους. Το διαρκές
και μεγάλο έλλειμμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών, το οποίο αυτό βρίσκεται
στην καρδιά της κρίσης, αφού αυτό εξηγεί την εξωτερική υπερχρέωση, οφείλεται
κυρίως στο διαρκές, άλλοτε μικρό και άλλοτε μεγάλο, συνήθως όμως, μεγάλο
έλλειμμα του δημόσιου τομέα. Ενώ από το 2001 και μετά οφείλεται και στην ταχεία
αύξηση του δανεισμού του ιδιωτικού τομέα από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα.
Δεύτερον,
οφείλεται στο παράδοξο της κοινωνικής πολιτικής. Υψηλές κοινωνικές δαπάνες
κοντά στο 25% του ΑΕΠ όσο περίπου και στην υπόλοιπη Ευρωζώνη συνυπάρχουν με ένα
υψηλό ποσοστό φτώχειας περίπου 20%.
Τρίτον,
στην υψηλή παράνομη φοροδιαφυγή αλλά και τη νόμιμη φοροαποφυγή λόγω των
ποικίλων εξαιρέσεων, φοροαπαλλαγών χωρίς κοινωνικό περιεχόμενο, λαθρεμπορίου
καυσίμων και λόγω του διπλού φόρου –άλλος φόρος στο πετρέλαιο θέρμανσης άλλος
στο πετρέλαιο κίνησης- ειδικών φορολογικών καθεστώτων χωρίς αναπτυξιακό
αντίκρισμα, καθυστερήσεων στην εκδίκαση υποθέσεων φοροδιαφυγής και τελικά, λόγω
της έλλειψης επαρκούς πολιτικής βούλησης για την πάταξη του φαινομένου.
Τέταρτον,
στις υψηλές αμυντικές δαπάνες βεβαίως λόγω του περιβάλλοντος ασφαλείας, αλλά
όμως και λόγω της έλλειψης συντονισμού διακλαδικότητας μεταξύ των τριών όπλων,
καθώς και της απουσίας μεταρρυθμίσεων στην οργάνωση και λειτουργία στις Ένοπλες
Δυνάμεις.
Πέμπτον,
στη δημιουργία και αναποτελεσματική διαχείριση πληθώρας δημοσίων επιχειρήσεων
και οργανισμών, στις οποίες το δημόσιο χορηγούσε αφειδώς κρατικές εγγυήσεις, οι
οποίες συνήθως κατέπιπταν αυξάνοντας το δημόσιο χρέος, καθώς και στη δημιουργία
και αναποτελεσματική διαχείριση εκατοντάδων δημοτικών επιχειρήσεων.
Έκτον,
στην απώλεια ανταγωνιστικότητας κυρίως λόγω των περιορισμών που επιβάλλει το
δημόσιο στην επιχειρηματική δραστηριότητα και τις επενδύσεις των δεκάδων
κλειστών επαγγελμάτων και αγορών, γενικότερα όμως λόγω του πνεύματος κοινωνικής
αποστροφής που αυτοί οι περιορισμοί έχουν δημιουργήσει γύρω από τις έννοιες
ανταγωνισμός, αξιοκρατία, ανταγωνιστικότητα, αλτρουισμός, αριστεία,
δημιουργικότητα, επιχειρηματικότητα, παραγωγικότητα. Αυτοί, λοιπόν, είναι οι
λόγοι του σημερινού προβλήματος και όχι το μνημόνιο. Αντιθέτως, χωρίς τη
δανειακή σύμβαση που συνοδεύει το μνημόνιο, το επίπεδο ευημερίας του ελληνικού
λαού θα είχε σήμερα καταβαραθρωθεί. […] (Βουλή 07.07.2012)
