Η ευρωπαϊκή ενοποίηση
-τουλάχιστον για την ώρα- απέτυχε στο σύνολό της. Πρόκειται για μία καλή
συνταγή, εφαρμοσμένη στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, αλλά ιδεολογικά
αντίθετη με την πολιτική, οικονομική και ιστορική πορεία της Ευρώπης. Η φτώχεια
επανέρχεται.
Η ύφεση στην Ελλάδα του
2012, είναι διπλάσια από την προβλεπόμενη. Οι μισθοί έχουν ήδη μειωθεί κατά
20,3%. Οι συντάξεις επίσης. Τα οικονομικά πακέτα μέτρων λιτότητας αυξάνονται
συνεχώς. Η ανεργία φτάνει σήμερα το 25% και στους νέους το 55%. Για πρώτη φορά
μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο η φτώχεια αποτελεί το νούμερο ένα πρόβλημα
στην Ευρώπη, και ειδικότερο στο Νότο της Ελλάδας, της Ισπανίας και της Ιταλίας
με την Πορτογαλία.
Στην Ευρώπη του 2012,
στην Ε. Ε. όπως κάποιοι την οραματίστηκαν, σύμφωνα με την Κομισιόν, τουλάχιστον
115 εκατομμύρια ευρωπαίοι απειλούνται άμεσα από την φτώχεια. Στοιχεία που
βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αναφέρουν πως στο Βερολίνο, την πρωτεύουσα της
οικονομικής ατμομηχανής της Ευρώπης, ένα στα τρία παιδιά, ζει κάτω από το όριο
της φτώχειας.
Το πρόβλημα είναι
τεράστιο. Ακόμα και εάν ένα κράτος όπως η Γερμανία κυριαρχεί στην Ευρώπη
πολιτικά και οικονομικά, ο λαός της Γερμανίας έχει εξίσου δυνατά προβλήματα με
άλλες χώρες όπως η Ελλάδα. Σίγουρα δεν είμαστε στην ίδια κατηγορία, ωστόσο
δύσκολα κάποιος προηγείται του άλλου, όταν άλλωστε η αναλογία κόστους ζωής και
μισθών παραμένει σχετικά ίδιος. Το μόνο που αλλάζει, είναι πως στη Γερμανία τα
χρόνια ευημερίας και ανάπτυξης ήταν περισσότερα από εκείνα της Ελλάδας, στη σύγχρονη
εποχή. Η εξαθλίωση όμως εκφράζεται παντού με τον ίδιο τρόπο.
