Σκεφτόμουν πάντα ότι μέσα
στη θύελλα των διαμαρτυριών και των αντιδράσεων που έχουν ξεσηκώσει τα αυστηρά
μέτρα δημοσιονομικού περιορισμού που εφαρμόζονται δυο χρόνια τώρα στη χώρα μας
οι μόνοι που δικαιούνται γνήσια να αγανακτούν και να οργίζονται με την
κατάσταση που βιώνουν είναι οι νέοι άνθρωποι μέχρι 30 ετών βαριά.
Οι άνθρωποι δηλαδή που μεγάλωσαν μέσα σε ένα
περιβάλλον σχετικής ευημερίας με αισιόδοξες προοπτικές χωρίς να έχουν βιώσει τα
δύσκολα χρόνια των γονέων και των παππούδων τους και τώρα ξαφνικά βλέπουν τον
κόσμο να χάνεται κάτω από τα πόδια τους. Συνειδητοποιούν ότι θα είναι η
πρώτη γενιά μετά από πολλά χρόνια που θα ζήσει χειρότερα από αυτές που
προηγήθηκαν μιας και καλείται να σηκώσει το βάρος του λογαριασμού των δανεικών
που της έστειλαν οι προηγούμενοι.
Θα περίμενε λοιπόν κανείς
μια υγιή αντίδραση. Ένα ορθολογικό όραμα. Κάτι το νέο, το ριζοσπαστικό και το
ρηξικέλευθο ως απάντηση, ως άμυνα και ως αντιπρόταση της γενιάς μου, της γενιάς
μας απέναντί σε αυτή την ιστορική αδικία που υφίσταται. Αντί αυτού κυριαρχεί
ένα νεφέλωμα. Μια παντελής έλλειψη στίγματος και ταυτότητας.
Οι γενιές που προηγήθηκαν
λειτούργησαν οραματικά. Παρήγαγαν ιδεολογία και άποψη. Κατέθεσαν την
κοσμοθεωρία τους. Ίσως μαξιμαλιστικά πολλές φορές, ωστόσο κατάφεραν να βάλουν
τη σφραγίδα τους στα πράγματα. Εμείς τι κάνουμε; Τι το ιδιαίτερο και ξεχωριστό
κομίζουμε μέσα σε μια ιστορική καμπή που η ίδια η σκληρή πραγματικότητα και οι
προκλήσεις της θα έπρεπε να μας κάνουν να σκεφτούμε και να δράσουμε πολιτικά
και ανατρεπτικά; Τίποτα. Παραζαλισμένοι ακόμα από την εποχή του καταναλωτισμού
και αναγκασμένοι να προσαρμοστούμε σε μια δυσμενή πραγματικότητα χωρίς καμία
προπαίδεια πιθηκίζουμε απλώς ρητορείες και τρόπους αντίδρασης των παλαιότερων
ανασύροντας από τη ναφθαλίνη τις δικές τους ιδέες και τους δικούς τους τρόπους
αντίδρασης. Μέσα από την ισοπεδωτική άρνηση, μέσα από την αποχή και την
αδιαφορία ή ακόμα χειρότερα μέσα από την γοητεία των άκρων νομίζουμε ότι
κάνουμε αντίσταση.
Αλήθεια, πόσο αισιόδοξος
μπορεί να είναι κανείς για το μέλλον της χώρας αυτής όταν ένα μεγάλο ποσοστό
νέων ανθρώπων ψήφισαν Χρυσή Αυγή στις πρόσφατες εκλογές; Για ποια
συνειδητοποίηση των προβλημάτων μπορούμε να μιλάμε και για ποια ελπίδα χάραξης
ενός νέου δρόμου που θα μας οδηγήσει εκτός κρίσης;
Ναι λοιπόν. Η γενιά του
facebook απέτυχε. Ήδη απέτυχε προτού καν ξεκινήσει. Ίσως το βαθύτερο φταίξιμο
να μην είναι δικό της. Στο κάτω - κάτω δεν ευθύνεται αυτή για την ποιότητα της
παιδείας που έλαβε. Έτσι την έμαθαν. Το μέλλον όμως μιας χώρας που οι πάντες
ελπίζουν σε μια αποτυχημένη γενιά είναι δυστυχώς προδιαγεγραμμένο.
(Πηγή: protagon.gr)
