Ο Γιάννης Βαρουφάκης προτείνει, σε συνέντευξή του στο
«tvxs», αποπληρωμή του δημόσιου χρέους βάσει ρήτρας ανάπτυξης κι όχι «κούρεμα»,
με το σκεπτικό πως το τελευταίο δεν θα το δεχθούν οι δανειστές.
Ποια θα έπρεπε να είναι τότε η πρόταση για την λύση;
Η λύση δεν μπορεί να αφορά μόνο το χρέος. Το χρέος είναι σαν
τον πόνο ενός καρκινοπαθή. Ο πόνος είναι δυσβάσταχτος αλλά δεν είναι η αιτία
του κακού. Το χρέος δείχνει το πρόβλημα. Το πρόβλημα πρέπει να το δούμε σε ένα
τρίγωνο: είναι το χρέος, οι επενδύσεις και βεβαίως το τραπεζικό σύστημα - που
είναι και αυτό βαθιά χρεοκοπημένο. Η λύση θα πρέπει να αντιμετωπίζει και τα τρία
αυτά ταυτόχρονα.
Όσον αφορά το χρέος θα πρέπει να κουρευτεί. Μονοκοντυλιά.
Είναι μεγάλο και μη βιώσιμο. Η κα Μέρκελ βέβαια θα αδυνατεί να συμφωνήσει μαζί
μου, πόσο μάλλον να το περάσει από την ομοσπονδιακή Βουλή. Πρέπει, λοιπόν, να
τους το δώσουμε με ένα πιο εύσχημο τρόπο.
Η πρότασή μου, λοιπόν, είναι «κανένα κούρεμα αλλά θα
εκδώσουμε νέα ομόλογα ύψους όσο ακριβώς και το χρέος. Αυτά θα τα ανταλλάξουμε
με το χρέος που έχουμε στον ESM και στο ΔΝΤ. Αυτά τα ομόλογα όμως θα περιέχουν
δυο συνθήκες. Η πρώτη θα είναι η ρήτρα ανάπτυξης. Αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο
θα τους δίνουμε αυτά που έχουμε συμφωνήσει με τα μνημόνια - τα 20 δις. Αλλά θα
το δίνουμε μόνο εάν η ανάπτυξή μας είναι πάνω από 3%. Αν η ανάπτυξη είναι 1%-2%
τότε αυτό το ποσό θα καταβληθεί στο 1/3. Εάν, δε, η ανάπτυξη είναι ακόμη
χαμηλότερη από αυτό το ποσοστό, δεν θα γίνεται καμία πληρωμή. Η δεύτερη συνθήκη
που θα πρότεινα είναι τα ομόλογα να είναι 20ετή. Μετά την πάροδο αυτού του
χρόνου θα εξαϋλώνονται». Θα παύουν να υπάρχουν, ανεξάρτητα από το ποσό που έχει
αποπληρωθεί. Δεν μπορούμε να δεσμεύσουμε την Ελλάδα για πάντα.
Κατά αυτόν τον τρόπο τους καθιστάς συνέταιρους στην ανάπτυξή
σου και όχι στην μιζέρια σου. Τους αναγκάζεις να σε βοηθήσουν να αναπτυχθείς.
Και με τις τράπεζες;
Ξεκινάω από το γεγονός ότι οι τράπεζες είχαν πτωχεύσει σε
τέτοιο βαθμό, που οι μαύρες τρύπες τους, που επιχείρησαν να καλυφθούν από το
υστέρημα του ελληνικού λαού, παρέμειναν τεράστιες. Εδώ και δυο χρόνια έχουμε
μια φαρσοκωμωδία ότι οι τράπεζες έχουν σταθεί στα πόδια τους και είναι έτοιμες
να αρχίσουν να δανείζουν πάλι στον ιδιωτικό τομέα, όταν αυτό δεν ισχύει. Δείτε
τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια. Είναι γεγονός ότι οι ελληνικές τράπεζες αυτή την
στιγμή που μιλάμε χρωστάνε στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα περί τα 40 δις για
ρευστότητα που έχουν πάρει. Αυτό το ποσό είναι πέρα των 41 δις που τους δώσαμε
πέρυσι ως κεφαλαιακή ένεση. Παρά τις θυσίες, λοιπόν, παραμένουν βαθιά
πτωχευμένες.
Η μόνη λύση, λοιπόν, για τις τράπεζες είναι ο αφελληνισμός
τους. Να αναλάβει την διαχείρισή τους η ΕΚΤ και ο ESM, να αλλάξουν τα
διοικητικά συμβούλια με τον διορισμό μη Ελλήνων σε αυτά - είναι λίγο
παρακινδυνευμένο αλλά το πιστεύω ακράδαντα, να ανακεφαλαιοποηθούν από τον ESM
και να ελέγχονται από την ΕΚΤ. Αφού εκκαθαριστούν ύστερα από έξι μήνες να
ιδιωτικοποιηθούν παγκοσμίως. Όποιος θέλει ας τις αγοράσει. Δεν γίνεται ο
πτωχευμένος Έλληνας φορολογούμενος να διατηρεί αυτές τις τράπεζες. Είναι σαν να
ρίχνει μερικές σταγόνες σε έναν άδειο κουβά και να προσπαθεί να τον γεμίσει.
Σημειώνεται ότι σε όλη αυτή την διαδικασία δεν θα πρέπει να
υπάρχει συμμετοχή του ελληνικού δημοσίου. Η διαπλοκή μεταξύ των Ελλήνων
πολιτικών, που είναι οι ελεγκτές, με τον ιδιωτικό τομέα του τραπεζικού
συστήματος είναι τέτοια που κρίνεται απαραίτητος ο αφελληνισμός του συστήματος
αυτού.
Αυτή είναι η μοναδική οδός;
Να το πω απλά: Αν κάποιος ήθελε να βγούμε από το ευρώ, θα
μπορούσε να πει ότι τις εθνικοποιούμε, εκδίδουμε δραχμές, τις
ανακεφαλαιοποιούμε με δραχμές και πορευόμαστε μέχρι τα πράγματα να γίνουν
καλύτερα και να τις πουλήσουμε ξανά εφόσον το θέλουμε. Αν όμως παραμείνουμε στο
ευρώ, όπου δεν μπορούμε να κόψουμε χρήμα μόνοι μας, ο μόνος τρόπος να τις
ανακεφαλαιοποιήσουμε είναι μέσω του δανεισμού. Όμως ούτε αυτό μπορούμε να
κάνουμε γιατί είμαστε πτωχευμένοι. Όσοι λοιπόν επιμένουμε - και εγώ είμαι ένας από
αυτούς - ότι η θέση μας είναι στο ευρώ, δεν μπορούμε να απαιτούμε ότι θα έχουμε
ελληνικές τράπεζες.
(Πηγή: koutipandoras.gr)
