ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΚΑΡΑΤΖΑΦΕΡΗΣ (Πρόεδρος του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού): […] Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, έχω ένα εξαιρετικό προνόμιο. Αυτός ο κόσμος, αυτός ο λαός, μέρος του οποίου συνωθείται στις πλατείες μου έκανε την εξαιρετική τιμή να με εκλέξει με ρεκόρ ψήφων πρωτοείσακτου πολιτικού το 1993, μη προερχόμενος από τζάκι. Εξαιρετική τιμή και βάρος. Αυτός ο ίδιος ο λαός μου έκανε την εξαιρετική τιμή να μου δώσει μία ευκαιρία να είμαι ο μόνος μεταπολεμικά που να κάνει ένα κόμμα που να σταθεί όρθιο και να πρωταγωνιστεί στο βαθμό που πρωταγωνιστεί, τη στιγμή που αυτήν την ευκαιρία δεν την έδωσε σε πολύ μεγάλους πολιτικούς άνδρες, όπως ο Μαρκεζίνης, όπως ο Στέφανος Στεφανόπουλος, όπως ο Κωστής Στεφανόπουλος και άλλοι, όπως ο Αντώνης Σαμαράς, όπως ο Αρσένης, ο Τρίτσης, ο Αβραμόπουλος, ο Μάνος, ο Τσοβόλας. Επομένως, έχω μία ηθική υποχρέωση, καταθέτοντας σκέψεις που ταλανίζουν τη συνείδησή μου αυτές τις ημέρες. Ψιχαλίζει; Όχι. Μας φτύνουν. Και το φτύσιμο θα πολλαπλασιαστεί τόσο πολύ που σε λίγο θα γίνει καταιγίδα. Μας μουντζώνουν; Ναι. Με τα πέντε δάχτυλα; Με τα πέντε δάχτυλα, για πέντε κόμματα. Δεν μουντζώνει κανείς με τέσσερα δάχτυλα ή με τρία δάχτυλα. Ανεξαρτήτως αν φταίμε και σε τι ποσοστό φταίμε όλοι.
Όταν βλέπεις φιλήσυχους πολίτες, όταν διαπιστώνεις ότι οι συνταξιούχοι με τέσσερα παιδιά και δέκα εγγόνια, απένταροι, γιατί το πολιτικό σύστημα τους έφτασε εκεί, μετατρέπονται ως χούλιγκαν και να προπηλακίζουν με τον τρόπο που προπηλάκισαν προχθές συναδέλφους Βουλευτές, όταν βλέπουμε συναδέλφους Βουλευτές να φυγαδεύονται περίπου ως κακοποιοί από τα στενά του Εθνικού Κήπου, κυρίες και κύριοι, προφανώς υπάρχει πρόβλημα. Προφανώς πρέπει να ακούσουμε. Προφανώς πρέπει κάτι να κάνουμε. Δεν μπορεί να κάνει ο καθένας ότι δεν συμβαίνει τίποτα και ότι εμένα δεν με αφορά και ότι το βράδυ θα πάω στην ψαροταβέρνα μου για να φάω ψάρια και να πληρώσω όσο είναι η μηνιαία σύνταξη ενός από αυτούς τους ταλαίπωρους ανθρώπους που νομίζει ότι τους καταστήσαμε ταλαίπωρους, αφού υπηρέτησαν τη θητεία τους, αφού πλήρωσαν μία ζωή φόρους, αφού ήταν νομοταγείς πολίτες και τώρα στην τρίτη ηλικία το ευχαριστώ είναι να ζουν σ’ αυτήν την κατάσταση.
Η πολιτική πολλές φορές μετατρέπεται σε μικροπολιτική και αλλοιώνει νοήματα και βρίσκει ως και τη συμπαράσταση μικρής, αλλά ουσιαστικής μερίδας του Τύπου. Το Μνημόνιο φταίει. Μα, εάν δεν ήταν αυτό το Μνημόνιο θα ήταν κάποιο άλλο Μνημόνιο. Αν δεν ήταν το Μνημόνιο του Παπανδρέου, θα ήταν το Μνημόνιο του Καραμανλή ή οποιουδήποτε άλλου. Ποια είναι η αλήθεια; Ότι οι κυβερνήσεις που κυβέρνησαν, ΠΑ.ΣΟ.Κ. και Νέα Δημοκρατία –και δεν θα κάνω επιμερισμό σήμερα- πήραν μία κραταιά χώρα και την κατάντησαν, όπως είναι σήμερα, για να φθάνουν κάποιοι στην πλατεία και να κάνουν σύγκριση, άκουσον-άκουσον με τη δικτατορία.
Όπου τότε δεν υπήρχε ανεργία, όπου τότε υπήρχε οικονομική ευρυθμία, όπου τότε, βεβαίως, δεν υπήρχε ελευθερία και γι’ αυτό κάποιοι από μας εδώ στην Αίθουσα βρέθηκαν σε ξερονήσια ή στο ΕΑΤ-ΕΣΑ. Όμως, λένε ότι όλοι πέθαναν στην ψάθα εκείνης της εποχής, ενώ σήμερα η μισή δικαιοσύνη της χώρας και οι μισές συνεδριάσεις της Βουλής είναι για να ανακαλύψουμε τους κλέφτες πολιτικούς. Αυτό μας λένε και αυτό κάνουμε τώρα. Και μπαίνουμε σε λογαριασμούς για το πόσα βούτηξε ο άλφα ή πόσα βούτηξε ο βήτα. […] (Βουλή 02.06.2011)
