του Νίκου Χατζηνικολάου
Η
νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται, μετά τις προχθεσινές αποφάσεις της
Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε., είναι αναμφίβολα πολύ σκληρή, ιδίως για τις
οικονομικά ασθενέστερες χώρες της ευρωζώνης.
Νέα «ιδεολογία» της Ενωμένης Ευρώπης είναι πλέον και επισήμως η
δημοσιονομική πειθαρχία. Νέο μεγάλο «όραμα» η δημοσιονομική σταθερότητα. Νέοι
«θεοί» οι αριθμοί! Και η… λατρεία τους καθίσταται τώρα υποχρεωτική. Όσο για την
τιμωρία των απείθαρχων, θα είναι στο εξής αυτόματη και εξαιρετικά αυστηρή! Η
Ευρώπη του ανθρωπισμού και της κοινωνικής αλληλεγγύης, η Ευρώπη του πολιτισμού
και της πολυφωνίας, η Ευρώπη των ιδεολογικών αναζητήσεων, των μεγάλων ηγετών
και των φιλόδοξων οραμάτων, η Ευρώπη δηλαδή των ονείρων μας δεν υπάρχει πια…
Στη θέση της αναδύεται η Ευρώπη των αγορών, των τραπεζών και των οίκων
αξιολόγησης. Και το πρόσωπό της δεν είναι ελκυστικό. Αντίθετα! Είναι
αποκρουστικό…
Οι αποφάσεις της Παρασκευής συνιστούν ουσιαστικά το πρώτο βήμα για την
επιβολή ενός Μνημονίου αλά ελληνικά σε ολόκληρη την ευρωζώνη και σε τουλάχιστον
έξι χώρες ακόμη, που επιθυμούν να ενταχθούν μελλοντικά σε αυτήν. Άλλες τρεις
χώρες θα προσφύγουν στα Κοινοβούλιά τους, ζητώντας να λάβουν εκείνα τις
σχετικές αποφάσεις.
Η
συμφωνία των 17 κρατών του ευρώ είναι η νέα διακυβερνητική συνθήκη τους να
γίνει «στο πιο δεσμευτικό επίπεδο που είναι δυνατόν». Θέλουν, δηλαδή, να
οικοδομήσουν μια δημοσιονομική «φυλακή» υψίστης ασφαλείας, από την οποία θα
είναι σχεδόν αδύνατο να αποδράσεις… Αντίθετα, θα είναι πολύ εύκολο να
μεταφερθείς στα «λευκά» κελιά της απομόνωσης αν είσαι απείθαρχος. Και βέβαια,
το πλαίσιο της δημοσιονομικής πειθαρχίας γίνεται πολύ αυστηρότερο. Εκτός από τα
ελλείμματα, στα οποία θα εξακολουθήσει να ισχύει η οροφή του 3% για υπαγωγή
κράτους σε επιτήρηση, προστίθεται τώρα και η γερμανική απαίτηση για υποχρέωση
των χωρών-μελών να μειώνουν το δημόσιο χρέος τους κατά 5% ετησίως, για το
ποσοστό του που υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ.
Αν συνυπολογιστεί κανείς το γεγονός ότι στο άμεσο μέλλον θα είναι
αυτόματες οι κυρώσεις για όσους ξεφεύγουν από τους αυστηρούς δημοσιονομικούς
κανόνες της νέας συνθήκης και ότι το veto ουσιαστικά καταργείται στο εσωτερικό
της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για τα θέματα της οικονομικής πολιτικής, είναι προφανές
ότι διαμορφώνεται για τη χώρα μας ένα υπερδεκαετές ασφυκτικό πλαίσιο, μέσα στο
οποίο καλείται τώρα να επιβιώσει και να προχωρήσει. Είναι χαρακτηριστικό ότι
για να αμφισβητήσεις απόφαση των οργάνων της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας θα
απαιτείται πλέον αυξημένη πλειοψηφία, της τάξεως του 85%. Και βέβαια, ο
κίνδυνος της αποβολής μας από την ευρωζώνη, που όλοι παραδέχονται ότι στη
σημερινή συγκυρία θα ισοδυναμούσε με καταστροφή, θα είναι πολύ μεγαλύτερος.
Όταν ολόκληρη η Ευρώπη θα στοιχηθεί και θα βαδίζει πίσω από τη γραμμή της
σκληρής λιτότητας, είναι αυτονόητο ότι όποιος χάνει τον βηματισμό του και την
ισορροπία του θα βρίσκεται στο περιθώριο…
Επομένως, η Ελλάδα χρειάζεται σήμερα επειγόντως ισχυρή ηγεσία και
σταθερή διακυβέρνηση. Χρειάζεται έναν Ερντογάν ή ακόμη καλύτερα έναν νέο Ντε
Γκωλ! Έναν ηγέτη με κύρος, αλλά και με δυναμισμό, που θα επεξεργασθεί και θα
προτείνει στους πολίτες ρεαλιστικό σχέδιο εξόδου της χώρας από την κρίση και επιστροφής
της στον δρόμο της ανάπτυξης. Έναν ηγέτη που με το ηθικό ανάστημά του, με τον
οραματικό του λόγο και την αποφασιστικότητά του θα πείσει τον λαό όχι μόνο να
τον ακολουθήσει, όχι μόνο να στηρίξει μια κυβέρνηση μακράς πνοής, αλλά και να
εργασθεί σκληρά για την εθνική μας ανάκαμψη. Ο τραπεζίτης - καθηγητής κ. Λουκάς
Παπαδήμος δεν είναι το πρόσωπο αυτό. Έχει ήδη αποδειχθεί με τον σχηματισμό της…
ξεχειλωμένης κυβέρνησής του και την ανοχή των καβγάδων στο εσωτερικό της. Ας
ολοκληρώσει, λοιπόν, χωρίς χρονοτριβή την ειδική αποστολή που του ανατέθηκε και
ας οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, για να ανοίξει ο διάλογος και να πυροδοτηθούν
οι διεργασίες για την επόμενη ημέρα. Και αν ο ηγέτης που… ζητείται επειγόντως
δεν βρεθεί ανάμεσα στους υπάρχοντες πολιτικούς μας ταγούς, ας τον αναζητήσουμε
στην κοινωνία, ανάμεσα στους επιτυχημένους νέους ανθρώπους που ξεχωρίζουν στον
επαγγελματικό, στον επιστημονικό ή στον ακαδημαϊκό στίβο. Και πάντως, όχι στις
γνωστές πολιτικές οικογένειες, μέλη των οποίων κυβερνούν τη χώρα τα τελευταία
50 χρόνια, με τα γνωστά, δραματικά αποτελέσματα…
(πηγή: Real News)
