του Γιάννη
Βαρουφάκη
Πρέπει να αλλάξει συθέμελα η αρχιτεκτονική του
ευρώ, τονίζει σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Die Tageszeitung» ο έλληνας
οικονομολόγος. Τα σημαντικότερα σημεία της συνέντευξης:
«Στην τρόικα υπάρχουν δύο παρατάξεις.
Η μία αποτελείται από κυνικούς και η άλλη από ανόητους. Οι ανόητοι θεωρούν ότι
θα είχαν λύσει πράγματι το πρόβλημα. Οι κυνικοί γνωρίζουν ότι όλα τα πακέτα
διάσωσης και τα προγράμματα λιτότητας δεν θα φέρουν λύση, τους έφεραν όμως αυτό
που οι ίδιοι ήθελαν, δηλαδή να κερδίσουν χρόνο. Χρόνο προκειμένου να
επεξεργαστούν μια λύση. Το πράγμα είναι απλό: εάν κάποιος έχει χρεοκοπήσει, δεν
μπορώ εγώ να τον σώσω δίδοντάς του ένα τεράστιο δάνειο υπό όρους που μειώνουν
το εισόδημά του. Στις αρχές του 2010 ήταν ξεκάθαρο ότι το ελληνικό κράτος είχε
χρεοκοπήσει. Η Ευρώπη είχε μία απλή επιλογή: είτε να επιτρέψει στη χρεοκοπημένη
χώρα να κηρύξει χρεοκοπία είτε να κατανοήσει ότι ένα τέτοιου είδους πρόβλημα
μίας χώρας της Ευρώπης έχει επιπτώσεις κάπου αλλού στην Ευρώπη. Αυτό δηλαδή
σημαίνει ότι, όσο η Ελλάδα αύξανε τα ιδιωτικά και κρατικά χρέη της, κάποια άλλη
χώρα, όπως η Γερμανία, λόγω και της πολιτικής των χαμηλών μισθών, ήταν σε θέση
να “χτίζει” τον οικονομικό ηγετικό της ρόλο. Σ’ αυτήν την περίπτωση πρέπει
κανείς να αλλάξει την αρχιτεκτονική του ευρώ. Δεν έγινε τίποτε από τα δύο».
«Εάν η Ελλάδα έβγαινε από το ευρώ, θα δημιουργούνταν δυσκολίες σε
ολόκληρο το οικονομικό σύστημα και πολλές χώρες θα οδηγούνταν επίσης στην
ύφεση. Είχα ταχθεί κατά του ευρώ στη δεκαετία του ‘90. Αλλά η Ελλάδα εισήχθη
εντέλει στην ευρωζώνη. Τώρα είμαστε εντός της ευρωζώνης και η κατάσταση πρέπει
να επανέλθει σε τάξη… Ο μηχανισμός διάσωσης είναι δομημένος με εντελώς λάθος
τρόπο. Οι γερμανοί φορολογούμενοι δεν θέλουν και δεν μπορούν να πληρώνουν αυτά
τα χρέη».
«Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων έχει
το know how ώστε να αποφασίσει πού πρέπει να γίνουν επενδύσεις. Πρέπει μόνο να
απελευθερωθεί από τον όρο ότι το ήμισυ των επενδυτικών κεφαλαίων θα πρέπει να
πληρώνεται από τις εθνικές κυβερνήσεις. Καθότι καμία κυβέρνηση δεν έχει στην
παρούσα φάση αρκετά χρήματα για επενδύσεις. Εάν η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων
εξέδιδε ομόλογα, θα πωλούνταν σαν “ζεστό ψωμί”, καθώς οι επενδυτές
εμπιστεύονται την Τράπεζα Επενδύσεων.
«Οι Γερμανοί “τρελαίνονται”, όταν
ακούνε τους όρους αναδιανεμητική ένωση ή δημοσιονομική ένωση. Αυτό που
χρειαζόμαστε στην Ευρώπη είναι ένας μηχανισμός ανακύκλωσης για πλεονάσματα υπό
τη μορφή επενδύσεων. Σας δίνω ένα παράδειγμα από τις ΗΠΑ. Όταν π.χ. η Boeing
δίνει ανάθεση για την κατασκευή ενός νέου μαχητικού jet για το Πεντάγωνο,
απαιτείται, ορισμένα από τα τμήματα της παραγωγής να πραγματοποιούνται σε
πολιτείες (των ΗΠΑ) που έχουν ελλείμματα. Δεν πρόκειται περί φιλανθρωπίας. Δεν
χαρίζονται χρήματα στο Τενεσί ή στο Οχάιο. Από το πλεόνασμα της Καλιφόρνιας και
της Νέας Υόρκης χτίζεται ένα εργοστάσιο, ώστε οι πολίτες του Τενεσί να έχουν
δουλειά και εισόδημα και να μπορούν να αγοράζουν τα προϊόντα της Καλιφόρνιας.
«Για τη Γερμανία θα ήταν πράγματι σ’
αυτή τη φάση καλό να μπορούσε να “παγώσει” την υπάρχουσα κατάσταση. Το ευρώ θα
παρέμενε σε κρίση, και ακριβώς επειδή έχει τόσο χαμηλή αξία, δημιουργείται μία
υγιής εξαγωγική αγορά προς την Κίνα και προς άλλες χώρες εκτός της ευρωζώνης.
Το κεφάλαιο από την Ευρώπη εισρέει στη Γερμανία και η κρίση επιτρέπει στη
Γερμανία να λαμβάνει δάνεια με χαμηλά επιτόκια. Φυσικά και η Γερμανία επιθυμεί
να συνεχιστεί η κατάσταση ως έχει. Όμως η χώρα δεν θα βρίσκεται για πολύ σ’
αυτήν την καλή κατάσταση. Εάν καταρρεύσει το ευρώ και επανεισαχθεί το γερμανικό
μάρκο, θα μειωνόταν η ζήτηση στα γερμανικά προϊόντα».
(πηγή: www.exipno.gr)
