Είναι από τις σπάνιες
φορές που δεν ξέρω πώς να ξεκινήσω ένα κείμενο, οπότε να είμαι απόλυτα ειλικρινής.
Πληροφορήθηκα πως ένας δημοσιογράφος της ΕΡΤ αυτοκτόνησε επειδή δεν ανανεώθηκε
η σύμβασή του. Έχω κι εγώ μια φίλη της οποίας η σύμβαση δεν ανανεώθηκε. Σε
αυτές τις περιπτώσεις, δεν χρειάζεται να προσπαθήσεις οι συνειρμοί γίνονται
αυτόματα.
Οι περισσότεροι έχουμε
νιώσει κάποια στιγμή απελπισία στη ζωή μας -έτσι νομίζω τουλάχιστον-, αλλά δεν
είμαστε όλοι οι άνθρωποι ίδιοι και δεν βρισκόμαστε όλοι στην ίδια κατάσταση,
όταν μας συμβαίνει κάτι άσχημο. Κάποιοι έχουν την «πολυτέλεια» να έχουν
ανθρώπους, χρόνο και χρήματα για να το αντιμετωπίσουν - άλλοι δεν έχουν.
Επίσης, κάποιοι άνθρωποι
προσαρμόζονται εύκολα σε νέες καταστάσεις -ή τις βλέπουν σαν πρόκληση και
ενεργοποιούνται ακόμα περισσότερο-, και άλλοι χάνουν κάτι που θεωρούσαν
δεδομένο στη ζωή τους και δεν μπορούν να αντιδράσουν καθόλου. Νομίζουν πως
έχασαν όλη τους τη ζωή. Για την ακρίβεια, δεν το νομίζουν, το νιώθουν. Οπότε,
δεν έχει σημασία τι πιστεύουν οι άλλοι - αυτοί έτσι αισθάνονται.
Ένας άνθρωπος που χάνει
τη δουλειά του ή αναγκάζεται να βάλει λουκέτο στο μαγαζί του δεν σημαίνει ότι
είναι κακός άνθρωπος - απλώς, δεν του πάνε καλά οι δουλειές του. Επίσης, δεν
σημαίνει ότι έχει αποτύχει. Ακόμα κι αν ο ίδιος πιστεύει πως απέτυχε
επαγγελματικά, δεν σημαίνει ότι έχει αποτύχει σαν άνθρωπος. Μάλιστα, είναι πολύ
πιθανό να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Καταλαβαίνω και την
αξιοπρέπεια και την περηφάνια των ανθρώπων που χάνουν τις δουλειές τους αλλά
δεν ζουν μόνοι τους. Ζουν σε μια κοινωνία. Και η κοινωνία δεν χαίρεται, όταν
ένα μέλος της «πέφτει». Ειδικά τώρα, σε μια περίοδο, που όλοι ξέρουμε πως
μπορεί να είμαστε οι αμέσως επόμενοι που θα «πέσουν».
Δεν σε καταδικάζουν οι
άνθρωποι αν δεν πάνε καλά οι δουλειές σου, ούτε σε χλευάζουν. Σε αντίθεση με
ό,τι μπορεί να πιστεύει κάποιος, οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να βοηθήσουν
και βοηθάνε αυτούς που πλήττονται - το ζω κάθε μέρα. Βέβαια, πρέπει να τους το
επιτρέψεις. Πρέπει να τους επιτρέψεις να σε βοηθήσουν. Επιλέγοντας να φύγεις
από τη ζωή, δεν τους το επιτρέπεις. Και γεμίζεις με ατελείωτες ενοχές και
καλούς ανθρώπους που δεν πρόλαβαν καν να καταλάβουν τι σου συμβαίνει.
Ζωή χωρίς πόνο δεν
υπάρχει. Ζωή χωρίς δυσκολίες δεν υπάρχει. Η ζωή είναι ένας αγώνας. Και πολλές
φορές, οι δυσκολίες και οι άσχημες συγκυρίες μας βγάζουν πιο δυνατούς και πιο
σοφούς - μας κάνουν καλό.
Ξέρω από τις προσωπικές
μου εμπειρίες πως -μετά από μια μαύρη περίοδο- έρχονται τα καλύτερα. Οι πιο
δημιουργικές στιγμές. Οι πιο μεγάλοι έρωτες. Τα πιο μεγάλα παγωτά! Ούτε πώς να
τελειώσω το κείμενο ξέρω –μάλλον έχω γράψει απίστευτα κλισέ-, οπότε θα γράψω
ακόμα δυο αλλά τα εννοώ: «Κανείς δεν είναι μόνος του. Όλα θα πάνε καλά».
(πηγή: pitsirikos.net)
