του Στάθη (σκιτσογράφος)
Όταν φάνηκε ότι
υπάρχει η πιθανότης να συγκεντρώσει η «Χρυσή Αυγή» το εκλογικό ποσοστό που θα
της επέτρεπε να μπει στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, πολλοί πολίτες και πάντως όλοι
οι αντιφασίστες ανησυχούσαμε - ορισμένοι μάλιστα, ανάμεσά τους και η ταπεινότης
μου, με φρίκη.
Όμως, ουδέν κακόν
αμιγές καλού - γράφαμε τότε πως, όταν η Χρυσή Αυγή βγει στο φως θα καεί! Και
όντως. Γύρω στους 400.000 συμπατριώτες μας και συμπολίτες ψήφισαν τους
φασίστες, κυρίως εις ένδειξιν διαμαρτυρίας προς τον απαξιωμένο απ’ τον
δικομματικό μονοκομματισμό κοινοβουλευτισμό. Πολίτες που, μέσα στην οργή τους,
ένοιωθαν ότι «όλοι ίδιοι είναι» και μόνον η «Χρυσή Αυγή» διαφορετική. Πολίτες
τόσον απογοητευμένοι που έφθασαν να μην κάνουν διάκριση ιδεολογιών, πολιτικών,
κομμάτων, προσώπων φθάνοντας εν τέλει σε μια α-πολιτική στάση,
αντικοινοβουλευτική, επικίνδυνη και αντιδημοκρατική.
Όμως αυτή η
α-πολιτική τους στάση παρήγαγε πολιτικό αποτέλεσμα. Το πιο επικίνδυνο για
αυτούς τους ίδιους. Διότι, αυτοί που ψήφισαν «Χρυσή Αυγή», αν ποτέ αυτή
επικρατούσε, θα ήταν επίσης θύματά της!
Σε αυτές τις
400.000 περίπου που ψήφισαν τη «Χρυσή Αυγή» οι συνειδητοί φασίστες ήταν και
είναι ελάχιστοι, όμως φασίστες εξέλεξαν. Σε αυτές τις 400.000 συμπατριώτες μας
ουδείς γνωρίζει πόσοι απ’ αυτούς γνώριζαν τι στέλνουν στη Βουλή. Τώρα το
γνωρίζουν. Απ’ αυτές τις 400.000 Έλληνες που έστειλαν τους πολιτικούς επιγόνους
των ναζί στο Κοινοβούλιο, δεν ξέρω πόσοι ανάμεσά τους πίστευαν ότι «καλό θα
ήταν να πέσουν εκεί μέσα ορισμένες σφαλιάρες» και πόσοι πλέον το πιστεύουν
ακόμα.
Όπως και να ’χει,
μετά τις εκλογές της 6ης Μαΐου, η «Χρυσή Αυγή» άρχισε να βγαίνει στο φως και να
καίγεται. Πολλοί απ’ τους πολίτες έβλεπαν τι είχαν ψηφίσει (και ως πολιτική και
ως πρόσωπα) κι άρχισαν να αποστρέφουν το πρόσωπο. Σ’ όλην την περίοδο της
μεσοβασιλείας ανάμεσα στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, τα ποσοστά της «Χρυσής
Αυγής» βαίνουν μειούμενα.
Δεν ξέρω αν θα
μπουν στην επόμενη Βουλή, αλλά και να μπουν απλώς θα τη μαγαρίσουν. Μετά θα
βγουν και θα χαθούν στο σκοτάδι έχοντας αποδείξει τι πραγματικά είναι οι
«υπεράνθρωποι» που θεωρούν τους άλλους «υπανθρώπους»: ανθρωποειδή! Μάλιστα
θρασύδειλα! Ουδείς απ’ αυτούς είχε τη λεβεντιά να παραδεχθεί ότι είναι φασίστας
και να υπερασπισθεί την ιδεολογία του, αλλά όλοι κρύβονταν και κρύβονται πίσω
απ’ τις φούστες του εθνικισμού, δηλώνοντας εθνικιστές και πατριώτες, χωρίς να
γνωρίζουν, ανελλήνιστοι καθώς είναι, τη χαώδη διαφορά αυτών των δύο λέξεων,
αυτών των δύο εννοιών.
(Όπως για
παράδειγμα σήμερα ο κ. Βορίδης. Όταν χαρακτηρίζει τον εαυτόν του «δεξιό
ακτιβιστή» για να μην τον πει φασίστα και νεοναζί της εποχής, λίαν πρόσφατης
ιστορικά, που κυκλοφορούσε με τσεκούρι στα χέρια κι άρβυλα στα δύο απ’ τα πόδια
του.)
Η ίδια η λέξη
«εθνικιστής» (εμφανίζεται στα ελληνικά γύρω στα 1870) είναι δυσώνυμη του έθνους
(έθνος - εθνικιστής) κατά το λαός - λαϊκιστής, αλλά αυτό είναι μια άλλη
ιστορία. Η ουσία είναι ότι για αυτούς τους κήρυκες του ρατσισμού, της
αγραμματοσύνης, του αντικομμουνισμού και της μισανθρωπίας ο έστω δυσώνυμος
εθνικισμός είναι ο φερεντζές του φασισμού τους. τον οποίον οι ίδιοι δεν έχουν
το θάρρος να παραδεχθούν, αλλά ως υποκριτές τρίτης διαλογής άλλα παρενδύονται.
Διότι στην Ελλάδα
ούτε οι φασίστες -πλην ελαχίστων- είναι πραγματικοί φασίστες, παρά θλιβερές
καρικατούρες του είδους, λούμπεν και ψευτόμαγκες. Απόδειξη η συμπεριφορά του
εκπροσώπου της Χρυσής Αυγής στην εκπομπή του (εξαιρετικού τα τελευταία χρόνια
στη δουλειά του) κ. Γιώργου Παπαδακη. Ο άνανδρος αυτός νταής αφού χειροδίκησε
εναντίον δύο γυναικών, καταβρέχοντας την κυρία Δούρου και γρονθοκοπώντας την
κυρία Κανέλλη, αντί να σταθεί και να αντιμετωπίσει τα επίχειρα της πράξης του,
την κοπάνησε σαν δειλός. Και ύστερα, απειλώντας ότι θα «επιστρέψει με άλλους
100» εξήλθε με τη βία απ’ τα στούντιο του ANT1 για να πάει να κρυφτεί. Εκτός
όμως από δειλός, είναι και θρασσύς! Ηγουν θρασύδειλος, καθ’ ότι άρχισε να
απειλεί απ’ την κρυψώνα του (αυτοί οι τύποι «δοξάζονται κρυπτόμενοι») την κυρία
Κανέλλη με... μηνύσεις διότι τον είπε φασίστα και τον χτύπησε... πρώτη!
Παρ’ ότι το
πανελλήνιο έχει δει με τα μάτια του σε ατέλειωτα ριπλέι την κυρία Κανέλλη να
σηκώνεται για να αποτρέψει τα χειρότερα, λέγοντάς του αηδιασμένη να φύγει μετά
το κατάβρεγμα της κυρίας Δούρου, κουνώντας τον «Ριζοσπάστη» που κρατούσε στο
χέρι όπως όταν θέλει κανείς να διώξει μια μύγα, παρ’ ότι όλα αυτά τα είδαμε όλοι
χίλιες φορές, παρ’ ότι είδαμε όλοι αυτό το θρασσίμι να αποσυνδέεται απ’ το
μικρόφωνό του και να ρίχνει τρία επαγγελματικά κροσέ καλά στηριγμένο στα δύο
από τα τέσσερα πόδια του, παρ’ όλα αυτά ο λεβέντης αυτός κλαψουρίζει ότι η
Λιάνα τον βάρηξε πρώτη!
Δεν εκπλήσσομαι. Αν
οι φασίστες ήταν γενναίοι δεν θα ήταν φασίστες. Οσους παρίες κι αν παίρνουν
στον λαιμό τους λέγοντας μεγάλες κουβέντες για «τιμή», στην πραγματικότητα
είναι δυστυχισμένα παιδιά που δεν μεγάλωσαν ποτέ.
Ύστερα απ’ όλα αυτά
κι άλλα που πιθανόν να συμβούν διότι η προβοκάτσια έχει μακριά ποδάρια, το
ερώτημα της Δημοκρατίας σε αυτόν τον τόπο δεν σηκώνει ελαφρότητες. Σήμερα
στόχος του φασισμού μπορεί να είναι οι μετανάστες, οι κομμουνιστές, οι Εβραίοι,
οι αριστεροί, οι ομοφυλόφιλοι και πάντα οι γυναίκες, αύριο θα είναι οι
σοσιαλιστές, οι χριστιανοί, οι δεξιοί, οι πάντες.
Το παρήγορον είναι
ότι το Αντιφασιστικό Μέτωπο υπάρχει εν σώματι στις πολιτικές δυνάμεις της
δημοκρατίας - πλην του σκοτεινού εκείνου τμήματος της αστικής τάξης, εγχώριας
και διεθνούς, που θεωρεί τον φασισμό και τον νεοναζισμό, χρυσή εφεδρεία -
«χρυσή Αυγή» όπως θέλετε πείτε το. Όμως η «Χρυσή Αυγή» και στην παρούσα της
μορφή και εις ό,τι άλλο ήθελε μεταμορφωθεί, με τη δράση της παράγει φόβο. Και ο
φόβος συσπειρώνει τους συντηρητικούς πολίτες γύρω απ’ τους ταγούς τους - εν προκειμένω τον Μνημονιακό κ.
Σαμαρά. Ας προσέχουν λοιπόν «οι χήνες του Καπιτωλίου», δηλαδή ο λαός και τα
κόμματα των πληβείων... (enikos.gr)
