Γράφει ο Κωνσταντίνος Μάντζαρης
Εκδότης Onus News, onusnewsgr.blogspot.com
Mail:
economistmk@gmail.com, onusnews@gmail.com
Τα αίτια δεν είναι συγκεκριμένα. Τα Πανεπιστήμια παραμένουν
κλειστά, ως αποτέλεσμα μακροχρόνιας απαξίωσης του θεσμού της τριτοβάθμιας
εκπαίδευσης. Από τους καθηγητές και τους διοικητικούς υπαλλήλους, έως την
πρυτανεία, τους φοιτητές και το λοιπό προσωπικό κάθε ιδρύματος.
Το Εθνικό
Καποδιστριακό Πανεπιστημιακό Ίδρυμα, το Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το Πανεπιστήμιο
της Πάτρας, αλλά και όλα τα άλλα ιδρύματα της χώρας, παραμένουν κέντρα
παραγωγής προβληματικών συμπεριφορών. Επί σειρά ετών, μέρος εκ των καθηγητών,
προχώρησε στη συστηματική απαξίωση του Πανεπιστημίου, προωθώντας την αντίληψη
της ιδιωτικής αναγέννησης. Εδώ και αρκετά χρόνια προωθούνται τα ιδιωτικά
ιδρύματα, ως αυτά που λειτουργούν άψογα, δίχως οικονομικές ατασθαλίες, και με
κύρος που ξεπερνά τα εγχώρια σύνορα.
Τα προνόμια
παραμένουν. Τα Πανεπιστήμια σπαταλούν δημόσιο χρήμα σε υπολογιστές της Apple, τους ακριβότερους ανά
κατηγορία, την ίδια στιγμή που λείπει από την εκπαιδευτική διαδικασία το
λογισμικό των εργαστηρίων. Οι γραμματείες εξοπλίζονται με τους καλύτερους
υπολογιστές, την ίδια στιγμή που η πλειοψηφία των υπαλλήλων άνω των 40-50 ετών,
δε γνωρίζει πώς να πληκτρολογεί μία παράγραφο σε λιγότερο από μία ώρα! Άτομα
που εργάζονται παράγοντας τη γνωστή Ελληνική γκρίνια…
Σήμερα, οι
διοικητικοί υπάλληλοι κάνουν επί 7-8 εβδομάδες απεργία, την ίδια στιγμή που τα
δημοσιεύματα τους δείχνουν αγκαλιά με το μισθό τους, παρά τη στάση τους.
Απεργούν, και πληρώνονται θα έλεγε κάποιος. Απεργούν, αδιαφορώντας για τη
λειτουργία των ΑΕΙ και την πρόοδο των φοιτητών, θα απαντούσα εγώ. Το αν
πληρώνονται ή όχι είναι θέμα του Υπουργείου Παιδείας. Το αν όμως το
Πανεπιστήμιο είναι ανοιχτό, στη διάθεση της εκπαιδευτικής διαδικασίας και
προόδου των φοιτητών, είναι υπόθεση όλων.
Για κάποιους το αν
θα χαθεί το εξάμηνο, ή εάν το ΑΕΙ υπολειτουργήσει για ένα εξάμηνο, με τις
συνέπειες που αυτές οι πράξεις θα δημιουργήσουν, παρά τις όποιες ελλείψεις
παρουσιάζουν τα ιδρύματα, είτε σε καθηγητές είτε σε άλλο υλικό, αποτελεί
αντίδραση στις απολύσεις. Για ποια αντίδραση μιλάμε όμως στην πραγματικότητα;
Οι μόνοι που θίγονται αυτή τη στιγμή είναι οι φοιτητές, και οι οικογένειες
αυτών. Χίλιοι και κάτι διοικητικοί, αναστατώνουν εκατοντάδες χιλιάδες
ανθρώπους, με το σκεπτικό της μη απόλυσης. Εάν ήταν σε ιδιωτικό ίδρυμα, θα
είχαν την ίδια αντίδραση άραγε;
