Η ανεργία για την Ελλάδα είναι ότι το χρέος για το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Ένας δείκτης ο οποίος αποτελεί μία ανεξέλεγκτη συνέπεια των πολιτικών και στρατηγικής σημασίας αποφάσεων. Όταν η κοινωνία μπορεί να δεχθεί μία νέα κατάσταση, τότε όλα ηρεμούν. Αντίθετα όταν η κοινωνία δε μπορεί να ανταποκριθεί, ή μάλλον ανταποκρίνεται τελείως ανάποδα από ότι οι αρμόδιοι πίστευαν, τότε ο δείκτης μετατρέπεται σε μία δίχως προηγούμενο πραγματικότητα που αποφέρει απίστευτες οικονομικές, πολιτικές, πολιτιστικές αλλά και ηθικές απώλειες. Κανείς δε μπορεί σε μία κατάσταση όπως αυτή που οδηγηθήκαμε σήμερα, να προβλέψει την επόμενη ημέρα, την επόμενη απόφαση.
Περίπου στα μισά του 2008 η ανεργία σχεδόν άγγιξε έπειτα από μία καθοδική πορεία το απίστευτο 6%, τη στιγμή που σήμερα ξεπερνά ήδη το 15%, φτάνοντας ακόμα και το 16%. Δηλαδή μέσα σε τρία χρόνια το ποσοστό ανεργίας στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά δέκα ολόκληρες μονάδες. Πώς είναι δυνατόν επομένως να ελεγχθεί αυτό από την Κυβέρνηση; Από οποιαδήποτε κυβέρνηση. Δεν ελέγχεται. Δε γίνεται να ελεγχθεί. Η κατάσταση στο χώρο των επαγγελμάτων έχει μετατραπεί στο χειρότερο εφιάλτη κάθε υπεύθυνου πολίτη. Το χρέος αυξάνεται, η ανεργία επίσης, ενώ παράλληλα ο πληθωρισμός δε φαίνεται να υποχωρεί άμεσα. Το χειρότερο από όλα είναι το ότι η Κυβέρνηση του Παπανδρέου πιστεύει ότι οι δείκτες αυτοί αυξάνονται προσωρινά, και ότι στο μέλλον όλα θα αλλάξουν. Το ότι θα αλλάξουν είναι σίγουρο, αλλά προς ποια κατεύθυνση; Που θα οδηγηθούμε έπειτα από μερικά χρόνια; Και δε χρειάζεται να πάμε μακριά για να διαπιστώσουμε το τι έπεται, αλλά αντίθετα να ανατρέξουμε στις πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Οικονομικών κ. Γιώργο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος δήλωσε πως σε περίπτωση μη εξασφάλισης της επόμενης δόσης από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, θα οδηγηθούμε απευθείας σε στάση πληρωμών. Επόμενο στάδιο; Αργεντινή…
