ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ (Πρόεδρος της Κυβέρνησης): […] Αυτό δεν είναι το ζητούμενο, κύριε Τσίπρα, για να φύγουμε από τη κηδεμονία; Αν φύγει, δηλαδή, το ΔΝΤ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Παπανδρέου, θα έχει φύγει το χρέος, θα έχουμε σταθεί στα πόδια μας έτσι μονομιάς; Αυτή είναι η λύση; Νομίζετε ότι θέλουν αυτοί να μας χρηματοδοτούν; Διότι μιλάτε σαν να θέλουν αυτοί να μας χρηματοδοτούν. Κάποιοι φέρνουν θεωρίες συνωμοσίας ότι ήθελαν την Ελλάδα υπό εποπτεία. Ποια εποπτεία; Τα λεφτά τους μας δίνουν, κύριε Τσίπρα, τα δικά τους λεφτά και όχι μόνο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των φορολογούμενων, αλλά και του ΔΝΤ. Ξέρετε τι λένε στο ΔΝΤ οι χώρες οι αναδυόμενες;
Γιατί δίνουμε σ’ αυτήν την πλούσια χώρα, την Ελλάδα, το μεγαλύτερο πακέτο-μαμούθ που έχει ποτέ υπάρξει στην ιστορία του πλανήτη μας, όταν υπάρχουν φτωχές χώρες στην Αφρική, στη Λατινική Αμερική και στην Ασία που χρειάζονται πολλά περισσότερα ή πολλά λιγότερα -αν θέλετε- αλλά δεν δίνουμε σ’ αυτούς; Θέλουν να μας δώσουν τα χρήματα; Θέλουν να απαλλαγούν από την Ελλάδα, κύριε Τσίπρα. Αυτό να το κατανοήσετε. Θα ήθελα να πω και κάτι άλλο, γιατί είναι πολύ εύκολο να δικάζει κανείς προθέσεις. Εγώ δεν το κάνω στη ζωή μου και σέβομαι την καλή προαίρεση κάθε Βουλευτή και κάθε πολίτη αυτής της χώρας και θέλω αυτό να το σεβαστείτε, γιατί ποιος δημοκρατικά εκλεγμένος Πρωθυπουργός, οποιασδήποτε χώρας, θα ήθελε να βγαίνει με το δίσκο για να μαζεύει λεφτά από άλλες χώρες και να τα ακούει από πάνω, να ακούει τα σχολιανά του; Κανένας δεν το θέλει, σίγουρα όχι εγώ. Εγώ, όμως, δεν το κάνω, αγαπητέ κύριε Τσίπρα, για την πάρτη μου, το κάνω για την Ελλάδα, το κάνω για το συνταξιούχο, το κάνω για τον εργαζόμενο, το κάνω για τη μικρομεσαία επιχείρηση, το κάνω για τον καταθέτη, το κάνω για τη νέα γενιά. Σήμερα, πονάμε όλοι και θα πονάμε αυτά τα χρόνια που έχουμε μπροστά μας, δύο-τρία δύσκολα χρόνια, αλλά θα ήταν πολύ πιο δύσκολα εάν δεν έτρεχα και εάν δεν τρέχαμε να πάρουμε αυτά τα χρήματα. […]
Αν μου πείτε «Πήγαινε φτύστους» –το λέω πολύ λαϊκά, αλλά όλοι μας να το πούμε εδώ πέρα- θα το κάνω. Ξέρετε πολλές φορές κι εγώ το ίδιο αισθάνομαι, ανθρώπινα. «Άει στο καλό», λέω «μ’ αυτούς που έχουμε από πάνω μας, στα κεφάλια μας»! Είναι αυτή όμως, υπεύθυνη στάση; Θα ήταν πολύ εύκολο αυτό να το πω. Να κάνω τον ήρωα και να αισθανθώ προς στιγμή εθνική ανάταση. Ξέρετε όμως, ποια θα ήταν η επόμενη μέρα; Ξέρετε ποια εθνική ανάταση θα αισθανόμασταν την επόμενη μέρα, που θα φεύγαμε από το ευρώ, που δεν θα είχαμε να πληρώσουμε; Ξέρετε ότι το έλλειμμά μας σήμερα –όχι χθες- είναι όσο ολόκληρη η μισθοδοσία όλων των δημοσίων υπαλλήλων; Πολύ εύκολα, λοιπόν, να πούμε «Φεύγουμε». Την επόμενη μέρα δεν θα είχαμε να πληρώσουμε όλους τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους μαζί. Αυτή θα ήταν η εθνική στάση; Αυτή θα ήταν η πατριωτική στάση, κύριε Τσίπρα; Βέβαια, μαζί με αυτό θα είχαμε χάσει και τη μεγάλη ευκαιρία, επιτέλους, να αλλάξουμε αυτόν τον τόπο με λιγότερο επώδυνες διαδικασίες, διότι αυτές οι διαδικασίες, που είναι επώδυνες, είναι πολύ λιγότερο επώδυνες απ’ ό,τι θα ήταν εάν είχαμε την καταστροφή. Θέλω να θυμίσω τι συνέβη στην πατρίδα μας, όταν χάθηκε η λογική, όταν χάθηκε το μέτρο, όταν επικράτησε όχι δημοκρατικά ο λαός, αλλά όταν έγινε ο όχλος εργαλείο. Εγώ είμαι υπέρ των διαμαρτυριών και κατανοώ την γνήσια αγανάκτηση πάρα πολλών πολιτών.
Προσοχή, όμως, στο ποιος προσπαθεί αυτό να το ποδηγετήσει να γίνει εργαλείο στα χέρια κάποιων που πουλώντας εύκολα και ευχάριστα λόγια, προσπαθούν να δημιουργήσουν διχασμό. Σκεφθείτε τι έγινε στην ιστορία, όταν έγινε αυτό και μοιραστήκαμε στα δύο. Να θυμίσω την τύχη της Ελλάδας, όταν παραδοσιακές πολιτικές φατρίες της εποχής μαζί με προύχοντες –προνομιούχους, δηλαδή, της εποχής της τουρκοκρατίας- και με πλοιοκτήτες έφτασαν να δολοφονήσουν τον Καποδίστρια. Γιατί; Επειδή έφτιαχνε κράτος; Επειδή καταργούσε προνόμια; Επειδή αποκαθιστούσε την κοινωνική δικαιοσύνη; Επειδή έκανε μεταρρυθμίσεις στην παιδεία; Επειδή έβαλε φόρους; Να σας θυμίσω τι έγινε, όταν ο Τρικούπης μίλησε για τη χρεοκοπία, όταν προσπάθησε να βάλει τάξη στη χώρα, όταν μίλησε για την ανάγκη δανεισμού από το εξωτερικό. Και τότε υπήρχαν δήθεν φιλολαϊκές πολιτικές δυνάμεις που πρωτοστατούσαν στο λαϊκισμό και αρνήθηκαν να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και γνωρίζουμε το αποτέλεσμα. Να θυμίσω την τύχη της Ελλάδας το 1920, όταν πάλι κάποιοι ξεσήκωσαν το λαό εναντίον της συμμαχίας του Βενιζέλου με τους ευρωπαίους και φώναζαν «Οίκαδε», όταν έριξαν την κυβέρνηση και έπεισαν τους πολίτες ότι τα δύσκολα πρέπει να τελειώσουν, όταν επικράτησαν και πάλι τα εύκολα λόγια και οι ευχάριστες υποσχέσεις; Να θυμίσω τι ακολούθησε, όταν η Ελλάδα χωρίστηκε με τον εμφύλιο ή όταν ήρθαν οι σωτήρες με το νέο διχασμό μετά το ’65, που υπονόμευσαν τη δημοκρατία; […] (Βουλή 10.06.2011)
